Onze eerste vrijwilligersavond

Hartverwarmend!

Dat is in één woord het gevoel dat overbleef na onze eerste vrijwilligersavond.

De zeven leden van het Changing Lives team en de veertien bezoekers zorgden voor een volle huiskamer. Verschillende mensen schetsten in hun presentaties een beeld van het werk van Stichting Changing Lives in Bangladesh. De twee uur die gepland waren, waren niet genoeg om alles te doen wat we wilden doen. Maar meer dan genoeg om de bezoekers vol te stoppen met informatie.
 

Han vertelde over het ontstaan van Stichting Changing Lives. Han en Corry startten als medische vrijwilligers met het onderzoeken van kinderen uit de allerarmste gezinnen. Ze ontdekten dat er drie hoofdproblemen zijn in de gezondheid van deze kinderen. En dat je met relatief beperkte middelen, heel veel kan doen in ontwikkelingslanden. Anderen wilden ook meehelpen. Om dat op een transparante manier mogelijk te maken, is Stichting Changing Lives opgericht. Met als speerpunten de hoofdproblemen die Han en Corry vonden.

Laurens zette voor iedereen nog even de geschiedenis en geografie van Bangladesh op een rijtje. Bangladesh werd in 1971 onafhankelijk na een bloedige strijd tussen het toenmalige West en Oost Pakistan. Voor de onafhankelijkheid moesten de mensen in Oost Pakistan Urdu spreken, de taal van West Pakistan, een land dat 1.500 kilometer verderop ligt. Oost Pakistan heeft zich na haar afscheiding Bangladesh genoemd: het land (=desh) waar Bangla wordt gesproken.
 

Corry vertelde over onze eerste ervaringen, de mensen in Bangladesh en de armoede. De mensen daar plannen nauwelijks vooruit, dus je moet flexibel zijn en kunnen improviseren. De verblijfplaatsen zijn erg basic. Het eten wordt klaargemaakt op de grond, op een houtvuurtje, zonder koelkast of andere moderne middelen. Wij zijn gelukkig nog nooit ziek geworden. De mensen zijn vriendelijk, gastvrij en zullen alles doen om het je naar de zin te maken.

Hans en Wendy Meijer gaven een beeld van wat zij in Bangladesh hebben gedaan: les geven, maar vooral ook alles daar om heen. Organiseren. Regelen. Contact maken met mensen. En zij vertelden ook hoe het is om “onder de vleugels van Han en Corry” een ontwikkelingsland te bezoeken. (Gelukkig over heerste het positieve gevoel over alle informatie, waarschuwingen en tips, die zij voor en tijdens de reis kregen.) Voor hun zelf is het een geweldige ervaring geweest. Eén waarschuwing: als je een keer mee gaat, smaakt dat naar meer!

Sioe Dian zette ons weer met beide benen op de grond. Basic is in Bangladesh echt basic. Tijdens je verblijf in Bangladesh is je geïmpregneerde klamboe de enige veilige plek, als je niet houdt van muggen, vliegen, kakkerlakken of ratten. Je moet je realiseren dat je beperkt bent in tijd en mogelijkheden, en dus invloed. De taalbarrière beperkt het contact. En dat geldt extra voor (jonge) vrouwen. In de Bengaalse cultuur zitten vrouwen vooral binnenshuis. Het zijn de mannen die contact maken, en die doen dat met mannen, en niet rechtstreeks met vrouwen.

Irina vertelde na de pauze over de plannen voor het komende jaar. Stichting Changing Lives wil in 2013 aan de slag met drinkwater. Hiervoor hebben we al informatie verzameld en contacten gelegd met andere organisaties. We zijn bezig de plannen te concretiseren.

Han en Corry gaven daarna nog praktische informatie over reizen naar en in Bangladesh. Over kleding, reispapieren, vaccinaties en kosten.

Het laatste praatje was van Irina. Zij sloot af met dat je in Nederland ook heel veel goeds kan doen voor Stichting Changing Lives. Dus als zelf naar een ontwikkelingsland gaan niet bij je past, maar je wilt wel bijdragen, dan is er meer dan genoeg te doen.

Om 22.00 uur moesten we de avond officieel afsluiten, vanwege de tijd. Sommigen hadden nog een lange terugreis voor de boeg. We hebben met sommigen korter, met anderen langer geanimeerd doorgepraat. (De laatste bezoekers gingen rond 24.00 uur naar huis.)

Het geeft veel energie om al die verschillende mensen hun kant van het verhaal te horen vertellen. Die energie gaan we gebruiken om de plannen van de volgende reis te concretiseren.