woensdag 13 januari 2010

Appelflappen

Vandaag hebben we het een beetje warmer gehad. Gisteren was het 7 graden overdag, vandaag zou het 11 graden worden. We hadden ook al een paar dagen geen zon, en veel mist gehad. Vanmiddag om 13.00 uur brak de zon door. Weliswaar niet heel uitbundig, maar toch genoeg om het wat aangenamer te hebben. Buiten zijn voelt dan beter dan binnen, maar we willen ivm de privacy van de kinderen niet buiten gaan zitten. Hoewel privacy hier nauwelijks een item is. Alleen de grotere meisjes willen niet uit de kleren. Lunchen buiten is ook geen optie ivm het stof. Kortom: we missen wel het natuurlijke licht. Want "thuisgekomen" zitten we ook binnen, zijn de luiken dicht en brandt het elektrische licht. Het guesthouse waar we verblijven is een huis dat gehuurd wordt door BNM en als er gasten zijn (geen publiekelijk guesthouse dus) bellen ze Mashi, de kokkin en zij zorgt dan voor het eten. Vandaag vonden wij dat wij maar eens iets moesten maken en dat door Mashi te laten keuren. Bovendien hadden we dan een reden om een uurtje de enige verwarmde kamer van het huis te verblijven: de keuken. Dus we hebben appelflappen gemaakt. Geen kant en klaar pak, want er is in deze kleine stad geen supermarkt. Gewoon bloem, bakmeel, zout en suiker (kaneel kennen ze niet) wat aangemaakte melkpoeder en dat op de gok bij elkaar gegooid. En het was best lekker. Mashi vond het ook. In hoeverre de beleefdheid een rol speelt weten we niet. In ieder geval ging alles op en dat zegt wel wat…!

Vandaag zijn we tegen een groot probleem opgelopen. In principe zien we alleen de schoolkinderen. Aan het eind kwam er een moeder met haar zoontje van elf maanden. Het kindje groeide niet goed. Het was een heel klein kind met een groot hoofdje. Het was al snel duidelijk dat het helemaal niet goed was met dit kindje. Han heeft het onderzocht en behalve het waterhoofd, want daar lijkt het sterk op, ook een grote lever gevonden en de testikels waren niet voelbaar. Een super klein en mager kindje, maar wel heldere oogjes. Volgens moeder waren ze naar de dokter geweest en was er een voedingsprobleem. Maar er is duidelijk meer aan de hand. Dit kindje moet naar het ziekenhuis voor onderzoek en behandeling. Maar bij navraag bleek er een probleem: geen geld, het gezin behoort tot de allerarmste groep. Op zo'n moment voel je pijn maar ook veel bewogenheid en we besloten samen dat we gaan zoeken naar een manier om dit kindje te helpen. Althans het te proberen.

Na terugkomst in het guesthouse hebben we overlegd met de CDC regio-leider. Het probleem is niet alleen geld. Het blijkt heel ingewikkeld het kindje naar een ziekenhuis te laten gaan. Het moet eigenlijk een ziekenhuis zijn dat beschikt over een CT-scan en het kindje ook kan opereren. Een medewerker kwam op het idee om met een plaatselijke kinderarts te praten over de mogelijkheden hier in Bangladesh. Eén telefoontje en 10 minuten later zaten wij met de kinderarts te praten. Het kindje zou volgens hem naar Dakha moeten (450 km hier vandaan) want alleen daar zouden ze het babytje kunnen behandelen. Iets dichterbij (200km) is een chirurg het aan het leren. We gaan kijken wat we kunnen regelen. Maar het is erg gecompliceerd. Op zulke momenten besef je des te meer dat we in Nederland erg bevoorrecht zijn. Wat ook best moeilijk is, is om te besluiten wat je wel en niet moet doen. Je kunt lang niet iedereen helpen, er zijn gewoon veel te veel tekorten hier. En help je wel echt, of schep je alleen verwachting. Want ook voor dit jongetje weten we niet of hij überhaupt wel geholpen kan worden. We gaan er voor zorgen dat in het meest dichtstbijzijnde (academische) ziekenhuis in ieder geval de juiste diagnose wordt gesteld. In dat ziekenhuis hebben ze in ieder geval een echo-apparaat en een radioloog die echo's van de hersenen kan beoordelen.

We zijn nog tot zaterdag hier in Birgonj en bezoeken de CDC's in deze regio. De reistijd wordt wel steeds langer. Heen en weer zo'n 2,5 uur. Zaterdag gaan we naar Nilphamary. Ook daar zullen we elke dag een CDC gaan bezoeken en ook self-helpgroups. Dan gaan we ook samenwerken met een ander team van stafleden. Gloria die met ons meegekomen is uit Dakha gaat terug, en Milton zal dan komen. De plaatselijke staf wisselt natuurlijk ook. Waarschijnlijk krijgen we ook een andere chauffeur. Jammer. We voelen ons best vertrouwd met de mensen hier. Maken ook grappen en werken goed samen. Maar dat zal straks ook zeker weer zo zijn, want iedereen is heel bereidwillig en stelt zich dienstbaar op.


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 

e

Geen opmerkingen:

Een reactie posten