Ervaringen van een nieuwkomer

Zoals jullie je misschien wel kunnen voorstellen is er een wereld van verschil tussen Bangladesh en Nederland. Elke dag brengt een heleboel nieuwe indrukken met zich mee. Mijn ouders zijn er na vorig jaar al aardig aan gewent, maar voor mij en Laurens is het helemaal nieuw. Het is een hele mooie en soms ook spannende ervaring om het leven hier mee te maken. Om een beeld te schetsen van hoe ik dit andere leven ervaar, hier een verslag van hoe vandaag is verlopen.


De wekker ging vanochtend om tien over zeven, gelukkig deze nacht lekker doorgeslapen. Na me uit de klamboe gewurmd te hebben (een verademing tegen alle muggen hier, mijn voeten hebben al 13 steken moeten verduren in twee dagen) was het tijd voor een douche. Nou ja douche… De hotelkamers en badkamers hier zijn niet te vergelijken met die in Nederland. Voor de studenten uit Utrecht: denk aan het IBB, maar dan nog ouder, krakkemikkiger en minder schoon ;) Na aan wat knoppen te hebben gedraaid kwam er zowaar warm water uit de kraan! Helaas nog niet uit de douche, maar je kunt je ook prima wassen met een emmer en een schepje.

Daarna door naar het ontbijt. Ze eten hier eigenlijk drie keer per dag warm en ik heb vandaag voor het eerst chapatti geproefd (soort wrap, met daarnaast ei en gekruide stukjes aardappel). Het was even wennen zo’n echte warme maaltijd, maar wel lekker.

Na het ontbijt gingen we op weg naar het CDC. Met een platte boot de rivier over om daarna over te stappen op de motor. We reden alle vijf bij iemand achterop en gingen in colonne over de paadjes. Wegen zijn het vaak niet te noemen, de wegen die er zijn bestaan voor een groot deel uit gaten. Ik vond het een geweldige ervaring. Je hebt een heel open gevoel en kan zo alles goed ervaren. Met heel veel getoeter (elke keer als je hier iemand inhaalt moet je toeteren en omdat alles over hetzelfde paadje moet gebeurd dat zeker een paar keer per minuut) zijn we over de paadjes naar het CDC gegaan. Als je kijkt naar het landschap is er maar één ding dat echt heel erg opvalt: water. Overal waar je kijkt is water. Je kunt je het een beetje voorstellen als je denkt aan de weilanden in Nederland, vlaktes met gras met daartussen wat slootjes. Hier is het precies andersom, vlaktes met water en af en toe een paadje net iets boven dat water. Het werd me opeens heel duidelijk waarom het zo’n ramp is als het hier overstroomd. Er is gewoonweg echt geen plek in de buurt waar je heen kunt verhuizen/vluchten, er is zo weinig land en het land dat er is ligt maar net boven het waterniveau. Zoals alle plekken waar we komen zijn we een ware attractie. Mensen stoppen waar ze mee bezig zijn en staren ons vaak na en komen ons bekijken, wel altijd op een vriendelijke en nieuwsgierige manier.

We hebben zo ongeveer een kwartier over de weggetjes gehobbeld en de laatste minuten gelopen. Het CDC dat hier stond zag er goed uit, het was van steen en had zelfs toiletten (wederom niet te vergelijken met hier, meer zo’n Frans toilet, een gat in de grond en dat zonder stromend water). De kinderen waren geweldig, ze stonden als één man op en dan klinkt het uit allemaal van die kindermondjes: good morning, how are you? De kinderen zijn plaatjes, smoezelig en klein, met prachtige ogen. Toen mijn ouders begonnen met het controleren van de kinderen werd het toch eventjes teveel voor een aantal van de kleintjes. Er komen ook zomaar van die rare een vreemd-geklede mensen, die ook nog eens een andere taal spreken en dan moet je een kamertje in om je daardoor te laten controleren.. Gelukkig kwamen ze er wel altijd een stuk minder bang uit. Na het controleren van de kinderen zijn ook veel moeders nagekeken. Voor mij en Laurens was het vandaag nog allemaal nieuw, dus we hebben vooral meegekeken en de taal geoefend, terwijl het halve dorp naar ons aan het kijken was! Heb daar zoveel nieuwe indrukken opgedaan dat ik niet eens de helft kan beschrijven.

Rond half vijf waren we klaar en na weer een rit op de motor hebben we heel lekker geluncht in een CDC in de buurt. Daarna met de motor en de boot naar het hotel. We hebben eerst na zitten praten over de dag en over hoe we het de aankomende dagen gaan aanpakken. Zo zaten we met het dilemma dat de mensen klachten hebben (zoals hoofdpijn) omdat ze te weinig water drinken. We vertellen ze dan natuurlijk dat ze meer water moeten drinken, maar dit blijkt een groot probleem te zijn. Hoewel de omgeving voornamelijk uit water bestaat kunnen ze dit eigenlijk niet drinken door de hoge concentraties arsenicum. Ze worden er echt ziek van. Dus dan moet je als ouders een moeilijke beslissing maken, je kind te weinig water laten drinken waardoor het klachten krijgt, of je kind water geven waar het ziek van wordt (en op de lange termijn ook gewoon korten van leeft). Het water koken is goed tegen de bacteriën, maar werkt niet tegen de giftige stoffen. Dus in ons hotelkamertje zaten we te brainstormen over mogelijkheden om filtertanks en dergelijke te kunnen aanschaffen. Iets anders waar we vandaag helaas niets aan konden doen was de gezondheid van een jongetje van drie. Hij heeft hartproblemen en zal hier zeker aan overlijden als hij niet geopereerd wordt. Een operatie kost 500.000 taka, dit is niet te betalen voor mensen die met nog niet eens 100 taka per dag (= minder dan een euro) rond moeten komen. De wetenschap dat ze dit nooit op tijd bij elkaar krijgen en dat wij ze ook niet kunnen helpen is moeilijk. Gelukkig waren veel problemen makkelijker te verhelpen. Veel kinderen hebben wormen en een slecht gebit, dus we zijn aan het bedenken hoe we ze het beste voorlichting kunnen geven.

Na het overleg, hebben we in het hotel de wc even gerepareerd (spoelbak liep over) en daarna lekker gedoucht (kregen hem nu wel aan de praat). Ook even een handwasje gedaan. Ik kreeg een hele lieve baby op schoot, maar ze hebben hier geen luiers, het gevolg kun je raden.. Maarja vies en heel erg stoffig waren we toch al (is einde van het droge seizoen hier en het is ongelofelijk stoffig).

Oeps, ik zie dat het een ontzettend lang verhaal is geworden.. En dan heb ik nog niet eens alles verteld haha! Ik hoop dat jullie een beetje een beeld hebben kunnen krijgen van een deel van de indrukken die ons overspoelen hier! Ik ga mijn klamboe weer om het bed draperen en dan volgt er morgen weer een nieuwe avontuur!

Liefs en groetjes,
Sioe Dian