Langzaam maar zeker begint de mist in ons hoofd op te
trekken. Een jet lag is toch wel een raar fenomeen. Het ene moment denk je dat
je alles aan kan. Het volgende moment ben je elke keer dat je overeind komt,
licht in je hoofd. We zijn weer terug thuis. In Houten.
Langzaam maar zeker laten we het Nederlandse leven weer op
ons af komen. Met alle verantwoordelijkheden van dien. Natuurlijk alle
reisspullen weer opruimen, alle kleren wassen en alles afsoppen. (We willen
zeker weten dat we geen kakkerlakeieren op zolder achter de schotten opbergen.)
Weer zelf boodschappen doen en koken. Naar de kapper. De tuin weer toonbaar
maken. Een enorme stapel achterstallige email wegwerken.
Maar ook de genoegens van het Nederlandse leven komen weer
op ons af. Normale temperaturen, een schoon bed, een lekkere douche. En vooral:
ontmoetingen met familie en vrienden. Want daar ligt toch wel ons hart, bij de mensen.
Donderdag was onze laatste dag in Dhaka. Aan het eind van de
werkdag werden we even uitgenodigd in de vergaderkamer. Langzaam maar zeker
druppelde het voltallige personeel van het hoofdkantoor binnen. Om ons gedag te
zeggen. Nathan, de directeur, waarschuwde Corry dat ze niet mocht gaan huilen.
We kregen een paar ontroerende toespraakjes van verschillende mensen. Het meest
opgevallen was, dat we Bangladesh hadden geaccepteerd zoals het was: de hitte,
het eten, het gebrek aan hygiëne en elektriciteit. En dat we overal contact
maakten met de mensen, de deelnemers, maar ook de mensen die gewoon even langs
kwamen om naar “die blanke mensen” te kijken.
We moesten inderdaad even slikken toen we al die lieve
woorden hoorden. Dat laatste is ook ons heel erg bijgebleven: contact maken.
Het delen van het leven met de Bengalen. Doordat wij nu al voor de derde keer
in Bangladesh waren, konden wij voor ons gevoel weer een laagje dieper komen in
het contact met de mensen. We zijn weer een stukje minder voorbijganger geweest,
en meer deelgenoot. En de mensen die we tegenkwamen, vertelden ook meer
persoonlijke dingen.
We zijn weer terug. In Houten. Maar een deel van ons hart
ligt nog in Bangladesh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten