Een verrassende wending in het lesprogramma

We kwamen naar Bangladesh om les te geven. We hadden ons voorbereid op onderwerpen als hygiëne, worminfecties, handen wassen, tanden poetsen  en plannen maken. Ons publiek zouden leerkrachten en gezondheidswerkers zijn. Sta ik vandaag christelijke ethiek te doceren aan een klas theologiestudenten!

De landelijke voorzitter (DS) van onze kerk in Nederland is samen met zijn vrouw nu in Bangladesh., Arthur en Annemarie zochten een plek om hun sabbatical zinvol door te brengen. Met onze verhalen over Bangladesh hebben we ze verleid om naar Bangladesh te komen. Omdat wij mede de oorzaak zijn dat zij hier zijn, voelen we ons ook wel een beetje verantwoordelijk voor hen.

Dankzij onze eerdere bezoeken hier in Bangladesh weten we hoe het kan gaan. Allerlei kleine weetjes hoeven ze niet daardoor niet meer zelf uit te vinden: hoe ga je om met voedsel, water, DEET. Hoe groet je, spreek je je dank uit, en laat je je respect blijken.

Als bezoeker uit het buitenland zijn wij als gast gelijk zeer gerespecteerde personen. Als wij een kerkdienst bezoeken, moeten wij ons natuurlijk even voorstellen. Maar ook kan mij zo maar gevraagd worden om te preken. Als ik geluk heb,hoor ik dat van te voren. Aan het begin van de dienst is dat. Dat ik totaal geen theologische opleiding heb, valt in het niet bij dat ik een dokter uit het buitenland ben. Ik heb vast wel iets goeds door te geven. Het voordeel van zelf preken is wel is dat ik de preek, die anders in het Bengaals is, wel kan volgen.

In de zeer hiërarchie gevoelige samenleving van Bangladesh is een DS een hooggeplaatst persoon. En een DS uit het buitenland is een gast plus een hooggeplaatst persoon. En hij heeft wel een theologische opleiding. We hadden Arthur er dus op voorbereid, dat hem wel eens zo maar gevraagd zou kunnen om te preken.  En ja hoor. Gelijk op de eerste dag mocht hij in de dagopening zijn geestelijke wijsheid delen. En waar in het schema van Arthur en Annemarie de naam van de predikant die op zondag zou preken moest staan, stonden drie vraagtekens. Ze wisten nog niet wie er zou preken, maar als hij er toch was…. Misschien zou de geëerde gast en DS van Nederland wel willen preken….

Zoals gezegd voelen Corry en ik ons een beetje verantwoordelijk voor Arthur en Annemarie. Daarom hebben we ons schema zo ingesteld dat we hun eerste week samen zouden zijn. Dit is onze laatste week hier, over zes dagen komen wij al weer aan in Nederland.

Zij komen hier om les te geven. Hun eerste lesweek zou over christelijke ethiek gaan.  En de onderwerpen moesten nog een beetje onderling verdeeld worden. Eén van de onderwerpen is medische ethiek. En aangezien Han dokter is, en er toch is… Misschien zou Han wel medische ethiek willen doceren… En dus mocht ik vandaag een uurtje medische ethiek behandelen.

Arthur en Annemarie passen zich blijkbaar snel aan aan de Bengaalse cultuur. Ik geloof dat ze het best wel redden volgende week zonder ons.