Een plant die water geeft

Als we er voor staan, gaat er toch wel een gevoel van trots door ons heen.

Met de auto rijden we tot aan de rivier. Met een pontje varen we naar de overkant. Aan deze kant van het water zijn geen auto’s, daar zijn de wegen gewoon niet geschikt voor. We stappen in een tuk-tuk en rijden over meer en meestal minder verharde wegen. Het laatste stuk is zelfs voor de tuk-tuk niet begaanbaar, en moeten we lopen.

Daar is hij dan. In de “middle of nowhere”. “Onze” waterzuiveringsinstallatie.

In dit gebied is er vrijwel geen veilig drinkwater te krijgen. De regentijd is net afgelopen, dus veel mensen hebben nog wat regenwater opgeslagen. Dat filteren en koken ze om het veilig te maken. Maar buiten de regentijd zijn ze anders aangewezen op oppervlaktewater uit vijvers. En zelfs dan moeten ze nog vijf kilometer lopen, want het meeste oppervlaktewater in dit gebied is zout en dus niet drinkbaar. En het zoete oppervlaktewater bevat te veel ijzer en arsenicum.

De mensen hier zijn dan ook heel blij dat deze waterzuiveringsinstallatie hier is gekomen. Enkele tientallen mensen, vooral vrouwen, zijn gekomen om ons te verwelkomen en te bedanken. De verhalen zijn hartverwarmend.

We horen waar ze vroeger hun water vandaan haalden. Sinds ze het water uit de waterzuiveringsinstallatie gebruiken, merken ze dat ze minder vaak ziek zijn. Vooral maagklachten en diarree hebben ze niet meer. Hun huid ziet er beter uit. En hun kinderen zijn gezonder.

Ze betalen 1 taka per liter (100 taka = 1 euro), en dat vinden ze een redelijk bedrag. Ze gebruiken het water alleen voor consumptie. Voor wassen gebruiken ze ander water.

Het water wordt van zestig meter diepte opgepompt. Vanwege de hoge concentratie zout, waardoor het water zwaarder is, moest de pomp een extra hoog vermogen hebben. Een zandbed haalt de grove vervuiling uit het water. Verschillende filters halen gevaarlijke stoffen als arsenicum en andere metalen en het zout er uit. Tenslotte zorgt UV straling dat eventueel achtergebleven bacteriën en virussen gedood worden. Het gezuiverde water komt in een opslagtank, waaruit het water dagelijks verkocht wordt, behalve in de regentijd, waarin heel veel mensen regenwater gebruiken. Mensen komen tot van twee kilometer in de omtrek, om hier water te halen. Circa 550 gezinnen, ruim 3000 personen, maken gebruik van het water van deze installatie.

Eén taka per liter is onder de kostprijs. De kostprijs is hoog, omdat de elektriciteit moet worden opgewekt met een generator. Als dit gebied aan het elektriciteitsnet is aangesloten, gaat de energierekening omlaag en verwachten we wel uit te komen met deze verkoopprijs.

De grote kracht van deze installatie is dat het water gezuiverd wordt op de plaats waar het gebruikt wordt. Omdat er geen waterleidingnet is, moeten de mensen lopen naar de plaats waar het water is. Elke dag weer opnieuw. En dat kunnen ze alleen doen, als het in de buurt is.

In het Engels heet deze installatie een "water treatment plant". Daarom praten wij vaak over onze "waterplant". Alleen deze plant vraagt geen water, die geeft water.

We zijn heel blij, dat we dit met eigen ogen hebben kunnen zien, en met onze eigen oren de verhalen hebben mogen horen. We hebben benadrukt dat niet wij, maar heel veel mensen in Nederland deze installatie mogelijk hebben gemaakt. Dat we ons realiseren dat zij het niet makkelijk hebben, en wij op deze manier willen laten merken dat we ze niet vergeten.

Alle gevers: heel, heel hartelijk dank.