maandag 5 oktober 2015

Feest van herkenning

O ja, zo voelde dat.  Na ruim tweeëneenhalf jaar zetten we weer voet aan de grond in Bangladesh, nu voor de vijfde keer. En hoewel Bangladesh veranderd is, en wij ook, is er gelijk die herkenning.


Het begint met de warmte en vochtigheid die op je valt, als je de deur van het vliegveld uit loopt. De airco is weg, en bijna onmiddellijk plakken je kleren aan je lijf en moet je je tempo halveren om niet oververhit te raken.
Ook de geur is bekend. Ondanks de zweem van zoetigheid, baklucht en kruiden is het niet echt een aangename geur. Maar ondanks de onmiskenbare bijmenging van de lucht van bezwete mensen en rottend afval is het ook geen vieze geur. Het is gewoon zoals het is in Bangladesh.

De krachtigste aanjager van onze herinneringen is toch wel de drukte. Overal mensen! Het gebied waar de mensen die aankomen worden opgehaald, mag je alleen na betaling betreden. Ondanks die barrière staan de auto’s drie rijen dik op een tweebaans oprit, en gaat alles natuurlijk veel langzamer doordat iedereen zich er tussen wil wurmen. Achter de hekken staat een nog grotere menigte mensen te wachten, met daartussen de onvermijdelijke kraampjes met etenswaren voor de wachtenden.

Als we het terrein van het vliegveld af rijden, hebben we voor ons gevoel al meer verschillende mensen gezien dan de afgelopen drie maanden in Nederland.
De drukte zet zich voort op de weg, waar we slalommend, toeterend, en met veel remmen en optrekken ons een weg banen naar ons logeeradres.

Maar het echte feest van herkenning is het ontmoeten van de mensen. Hier in Bangladesh hebben wij in de afgelopen jaren veel mensen ontmoet. Veel mensen hier hebben in de afgelopen jaren dat wij kampten met onze gezondheid aan ons gedacht en met ons meegeleefd. En veel mensen zijn nu blij om ons weer terug te zien, in goede gezondheid. De gebruikelijke Bengaalse vriendelijkheid en gastvrijheid, is nu doordrenkt met vriendschap en vreugde. We krijgen brede glimlachen, uitgestoken handen om te schudden, en de nodige knuffels. “Ja, het gaat goed met onze gezondheid” zullen we in de eerste 24 uur vele malen zeggen.

We kijken elkaar aan en we weten weer hoe het zat:
we houden van Bangladesh, maar we houden vooral van de mensen van Bangladesh.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten