Terugblik

De koffers zijn weer gepakt, we hebben afscheid genomen van de mensen op het hoofdkantoor van BNM, de rekening is gemaakt en wij proberen onszelf voor te bereiden op de terugreis en het weer oppakken van ons leven in Nederland.

Twee weken geleden waren we thuis bezig met inpakken en van alles regelen voor ons vertrek naar Bangladesh. Niet te geloven dat het nu alweer bijna voorbij is. Aan de ene kant is de tijd heel snel gegaan, aan de andere kant voelt het veel langer als 2 weken.

Deze reis hebben we in korte tijd heel veel kilometers gemaakt. Van Dhaka naar het zuiden, vervolgens naar het uiterste zuiden waar we de auto moesten laten staan en met de boot verder gingen. Van het zuiden naar het noorden, een autorit die we niet snel zullen vergeten omdat die wel heel lang duurde. Vanuit het noorden weer terug naar Dhaka. En vanuit onze logeerplekken ook elke dag een stuk rijden naar de plekken waar we moesten zijn.

Elke keer na een rit bedanken we de chauffeur. Want het meeste enge hier in Bangladesh is en blijft nog steeds het verkeer. Wat een drukte, wat een chaos, wat een veelheid van allerlei verschillende voertuigen en mensen op dezelfde weg. Regelmatig heb ik (Corry) m’n ogen weer dichtgeknepen en was er, gelukkig ook nu weer, elke keer weer de opluchting dat er geen klap kwam. Groot respect voor de chauffeur, voor

geen goud zou ik zijn baantje willen.

We hebben onze doelen van deze reis bereikt. We wilden enkele waterpompen bezoeken en de watertreatmentplant. Daarbij ging het niet zo zeer om te bekijken hoe ze eruit zagen. Het ging ons veel meer om de verhalen te horen van de mensen die er gebruik van maken. Naar die verhalen hebben we geluisterd en we konden er geen genoeg van krijgen. Vanwege veiligheidsredenen mochten we niet langer dan een half uur op dezelfde plek aanwezig zijn. Maar echt…we hadden wel een dag bij de waterpompen en de ‘waterplant’ willen blijven om te zien hoe vaak ze gebruikt worden. Je krijgt er niet snel genoeg van om naar de vrouwen te kijken in hun kleurrijke sari’s, die met een grote waterkruik van 10 liter op hun heup dragend weer teruggaan naar hun huisjes.

Als je dan bedenkt hoe hun leven is, de enorme armoede, het kleine salaris waar ze keihard voor moeten werken, er vaak niet genoeg te eten is, de plek waar ze wonen in onze ogen meer een bouwval is dan een huis….dan ben je extra dankbaar dat ze nu in ieder geval veilig en genoeg drinkwater hebben.

Naast de sponsorprojecten van Changing Lives bekijken hebben we ook enkele health-check-ups gedaan. En besproken wat we tijdens toekomstige reizen zouden kunnen doen.

Natuurlijk hebben we ook deze reis weer momenten gehad dat we het moeilijk vonden om al die tekorten en moeite te zien. Want die zijn er. Met 160 miljoen inwoners op een oppervlak van 4x Nederland, met politieke onrusten, gezondheidszorg die niet toegankelijk is voor de vele, vele armen in dit land, ongezond drinkwater, tekort aan voedsel, mensen van het platteland die hopen in de hoofdstad Dhaka, die 20 miljoen inwoners telt, een beter bestaan op te bouwen….

Heeft het zin om dan hier naar toe te gaan? Is het geen druppel op een gloeiende plaat? Ja dat is het wel! Echter, je zal toch maar diegene zijn op wie die druppel valt. En we willen hier druppels zijn, onderweg om een oceaan te worden.

Morgen verlaten we het land waar mensen wonen die veel voor ons zijn gaan betekenen. Maandag zitten we weer in onze eigen spreekkamers 7000 km hier vandaan. De verbondenheid echter blijft.

Het motto van Changing Lives is helpen-verbinden-veranderen. Ook deze reis zijn we hier weer een beetje verder mee gekomen. We zijn nog lang niet klaar…dus we hopen zeker weer terug te komen.