Temidden van de theeplantages

We zijn nu vijf dagen in Bangladesh. En wat is er al weer veel gebeurd! Nog niet eerder schreven we zo lang na aankomst onze eerste blog. We hebben dan ook een strak en vol programma. Enerzijds goed, omdat we op de eerste plaats hier onze tijd zo nuttig mogelijk willen besteden. Anderzijds lastig, omdat we  daardoor minder tijd hebben om jullie, onze achterban op de hoogte te houden.  Hoog tijd om jullie bij te praten dus...

We kwamen dinsdagavond aan in Dhaka, waar we zoals altijd, heel hartelijk werden ontvangen.  De volgende dag reisden we door naar Sreemongal, in het noordoosten van Bangladesh. Dit deel van Bangladesh is heuvelachtig en staat bekend om zijn theeplantages. De werkers op deze theeplantages verdienen 89 taka (87 eurocent) per dag. hiervoor moeten ze 20 kg aan theeblaadjes plukken, daar doen ze de hele dag over.  Om te overleven met dat inkomen, moeten beide ouders werken, en vaak ook de kinderen. Als de kinderen niet meehelpen zijn ze de hele dag alleen thuis. De ouders hebben geen idee wat ze doen.

Onze partnerorganisatie BNM beheert in deze regio vier scholen. Twee van deze scholen bestaan uit behoorlijke stenen gebouwen, met kleine volgepakte klaslokalen. Maar de andere twee zijn niet meer dan een oppervlak van 4 bij 8 meter aangestampte klei, ommuurd met golfplaten. 75 kinderen krijgen zittend op de grond les. Dit zijn pas gestarte scholen, waarvan de financiering nog niet voldoende rond is. Maar intussen is de nood zo groot, dat ze wel alvast begonnen zijn.

Corry, Digna  en Han hebben op drie van deze scholen de leerlingen onderzocht, in totaal 203 kinderen. Niet verwonderlijk waren worminfecties en gebitsaandoeningen de grootste problemen. We zijn hier een half jaar geleden ook geweest en hebben toen trainingen gegeven aan de leerkrachten om deze problemen te voorkomen. Bij het aantal worminfecties zagen (nog) geen verbetering. Maar deze kinderen hebben thuis geen water en geen toilet, en dus geen mogelijkheden om de geleerde hygiëneregels toe te passen. De tanden waren wel een stuk schoner en minder aangetast, een opvallend verschil na pas een half jaar.

Bart en Irina hebben interviews gehouden met de leerkrachten en de managers. Ze hebben gesproken over wat de grootste noden zijn, wat aanwezig is en wat er nodig is. We zijn erg onder de indruk van het werk wat de leerkrachten onder deze moeilijke omstandigheden verrichten.

Na twee dagen was het weer tijd om terug te reizen naar Dhaka. Vandaag hebben we Pasen gevierd, en een beetje rust gehouden. En tijd gemaakt om een blogje te schrijven. Morgen reizen we verder naar het zuiden, om daar ook weer kinderen na te kijken, en een training te geven. We gaan ook een van de projecten gefinancierd door Changing Lives Foundation bezoeken, de waterzuiveringsinstallatie in Holdibunia. We zien er naar uit!