Terug naar de basis

Gisteren ben ik gestart met “echt” werken. Mijn eerste dagen in Nepal heb ik besteed in Kathmandu met het uitgebreider leren kennen van onze partnerorganisatie.  Dat was nuttig en noodzakelijk, maar voelde toch niet als “werken”.
Vervolgens ben ik doorgereisd naar Damak, waar ik het meeste “werk” zal verrichten. Damak ligt op de overgang tussen het heuvelland en de Terai. Dankzij die ligging is het hier een stuk warmer dan in Kathmandu. In de ochtend en na zonsondergang koel, in de middag warm. Aangenaam dus.

Gisteren en vandaag hebben we kinderen nagekeken.

Doordat we in 2010 check ups bij kinderen gingen doen is Stichting Changing Lives ontstaan. Daarom voelt dat als de basis van ons werk. Omdat we ook statistieken bijhouden van deze check ups, geven deze check ups ook een beeld van wat er nodig is. Die kennis bespreken we met onze partnerorganisaties en gebruiken we in onze trainingen.

In de afgelopen twee dagen hebben we een kleine 150 kinderen, verdeeld over drie scholen nagekeken. Die scholen liggen op het plattelandgebied rond de stad Damak.

Hoewel ik alleen naar Nepal gereisd ben, schrijf ik toch “we”.  Want in het hotel waar ik verblijf, ontmoette ik een medisch studente uit Zwitserland, die vanmiddag niets op haar programma had. Het leek haar heel leuk om mee te kijken. En al gauw kon ze ook meehelpen. Dat was maar goed ook, want we waren nu al bezig tot het donker werd. In mijn eentje was het nog later geworden.

De komende drie dagen ga ik hier een training geven over gezondheid. Met onderwerpen als ziektekiemen, besmettingsbronnen, hygiëne en gebitsverzorging, hoop ik de deelnemers te leren hoe ze hun kennis hierover kunnen doorgeven aan de kinderen en hun ouders.

De statistieken heb ik nog niet uitgewerkt. Maar één ding is duidelijk. Het gaat hier heel slecht met de gebitten. Ongeveer de helft van de kinderen heeft problemen aan het gebit. Dat wordt dus een belangrijk onderwerp op de training.

Kinderen nakijken en zo nodig behandelen is nuttig. En ik vind het ook leuk om die prachtige kinderen letterlijk en figuurlijk door mijn handen te mogen laten gaan. 

Maar de training, daar zie ik het meest naar uit. Want  ik vind het heerlijk om mijn kennis hier te brengen. Maar ik zie het als onze missie om die kennis hier te laten blijven.

Namaste! (Nepalese groet)