Dhaka

Wachten bij de bagageband

Gisteravond kwamen we aan in Dhaka.
Op het vliegveld eerst door de douane. Je ziet beduidend meer buitenlanders dan negen jaar terug, toen we voor het eerst hier aankwamen. Maar het aantal balies voor buitenlanders is ook gestegen van twee naar zes. Onze vingerafdrukken hadden ze al in hun systeem. Dus dat ging vlotjes.

Bij de bagageband hadden we weer het bekende duwen en wringen. (Voor Bengalen is een persoonlijke ruimte van nul centimeter prima). Maar omdat ik daarop ben voorbereid, en voor Bengaalse begrippen vrij stevig ben, lukt het de Bengalen niet om me opzij of naar achteren te duwen. Onze koffers waren nu een keer niet de laatste, dus een uurtje na de landing konden we al naar buiten lopen.

Op het vliegveld met Nishi

Het is heerlijk om hier weer te zijn.
Buiten stond Nishi ons op te wachten. Zij was de eerste in de reeks van vertrouwde gezichten die we nu al zijn tegengekomen. Omdat we hier al 9 jaar terugkomen, kennen wij de meeste mensen op het hoofdkantoor en van het ondersteunend personeel. En zij kennen ons. Hier komen voelt als een warm bad van vriendschap en gastvrijheid.

Vanochtend zijn we gelijk aan het werk gegaan.
Na de begroetingen met alle bekenden, en ontmoetingen met de nieuwe mensen, hebben we vergaderd met de directeur en de hoofdverantwoordelijke voor de projecten van BNM.

Na de augustusbrand in Dhaka.
Bron https://www.bbc.com/news/world-asia-49382682

We hoorden dat BNM de afgelopen tijd veel werk heeft gehad door enkele rampen die hier plaats vonden. Twee weken geleden heeft een orkaan 150.000 gezinnen in Bangladesh dakloos gemaakt, en heeft 250.000 hectare aan oogst vernield. In augustus heeft een brand in de sloppenwijken van Dhaka meer dan 1200 huisjes verwoest. 10.000 mensen moesten elders opgevangen worden.

De financiële stand van zaken met de scholen (waar wij als Changing Lives vooral bij betrokken zijn) is nog niet rooskleurig, maar gaat wel de goede kant op. Tijdens en na de crisis is het aantal sponsoren fors gedaald, en dat aantal trekt nog maar mondjesmaat aan. Er zijn veel kinderen zonder sponsor. Die wil je niet van school sturen, maar daar moet dus wel een andere vorm van financiering voor gevonden worden.

Op ons programma voor vandaag stond het bezoeken van een project voor straatkinderen. Op zo'n eerste dag, met een jetlag, is het wel fijn om het wat rustiger te hebben. Dus was er een kennismaking met een van de nieuwe projecten gepland.

klas met straatkinderen

BNM heeft in juni een gebouwtje geopend, waar kinderen van 9 tot 5 terecht kunnen. Er zijn nu 32 kinderen tussen de 6 en 11 jaar, die daar regelmatig komen. Vooral in de ochtend, want in de middag moeten ze werken: straatvuil verzamelen, of als busconducteur passagiers werven en geld innen. Als ze er zijn krijgen de kinderen les en kunnen ze met elkaar spelen.
Het project is nieuw en staat nog in de kinderschoenen. Maar als we er dan toch zijn... Dan kunnen we de kinderen ook wel nakijken.

Dus hebben we vanochtend onze eerste check ups gedaan. 26 kinderen hebben we nagekeken. We hadden geen weegschaal, maar de kinderen waren klein en tenger tot mager. Gebitproblemen hadden we wel verwacht, maar bij deze kinderen is het wel extra erg: maar 17% had een gaaf en schoon gebit. Ook zagen we veel huidinfecties, ontstaan aan wondjes die de kinderen opgelopen hadden door ongelukjes. Water en zeep en een pleister hadden die infecties kunnen voorkomen.

Changing Lives posters
in straatkinderen project

Wat een geweldig initiatief dat BNM dit project vlakbij hun hoofdkantoor, midden in de stad, is gestart. Ook leuk om te zien dat onze posters over tanden poetsen en handen wassen ook daar hangen.

Morgen starten we met de trainers training. Drie dagen lang gaan we de mensen trainen, die het geven van onze trainingen van ons over moeten nemen. We zien er naar uit!