Een idyllisch beeld

We zijn weer terug in het zuiden van Bangladesh. En dat levert idyllische plaatjes op.

Naarmate je verder naar het zuiden komt, doorkruisen steeds meer waterpartijen het landschap. In door kleine randjes land van elkaar gescheiden vijvers. kweken de mensen hier vis, garnalen en krab.

Ons werkterrein is net aan de overkant van de rivier, op een van de kilometerslange landtongen.
Dit eiland kan alleen bereikt worden met een kleine boot, die veel mensen, en af en toe een motorfiets vervoert. Aan de overkant bestaat het gemotoriseerde verkeer dan ook uit motoren en tuktuks, geen auto's. Fietsen of lopen is het alternatief.

Tot onze grote vreugde staan ze ons aan de overkant op te wachten met vier motoren, waarop alle leden van ons team een plekje vinden als passagier. Wij weten namelijk dat dat een heerlijke manier van reizen is over dit eiland.

Al toeterend (want dat is normaal in Bangladesh) zoeven we over de vismarkt, door nauwe straatjes en via smalle dijkweggetjes naar de scholen waar wij kinderen gaan onderzoeken.

Onderweg zien we vers gevangen vis en garnalen die van eigenaar wisselen. Vrouwen in kleurige gewaden lopen bepakt over de weg. We passeren visvijver na visvijver. Af en toe zien we een witte reiger over het water scheren. Houten hutjes hangen boven het water. Eendjes lopen over de oever. Hier en daar graast een koe over drooggevallen land.
Een prachtig gezicht.

Als je hier niet woont.

Wat we ook weten is dat het leven hier hard is.
In de afgelopen 10 jaar zijn de mensen gedwongen overgestapt op visteelt.
Daarvoor verbouwden ze hier rijst. Maar door enkele orkanen, die het zeewater uit de Indische oceaan over het land hebben gejaagd, is de grond ernstig verzilt. Oogsten werden vernield, en de nieuwe aanplant wilde niet groeien op de zoute grond. Bangladesh is arm, maar het zuiden heeft het extra moeilijk.

Nu zie je nauwelijks nog rijstvelden. De mensen zijn overgestapt op visteelt. Omdat dit allemaal kleinschalige bedrijfjes zijn, wordt alles met de hand gedaan. Hier en daar zie je de visboeren tot hun middel in het water staan om vis of garnalen uit het water te halen. Het is hard werken om te kunnen overleven.

Drie weken terug is ook nog de cycloon Bulbul langs geweest. Dankzij de evacuatie van 2 miljoen (!) mensen, in de 72 uur voordat de cycloon aan land kwam, is het aantal doden beperkt gebleven. Maar er is veel schade aangericht. 250.000 hectare aan oogst is vernield. Meer dan 150 duizend huizen zijn helemaal of deels beschadigd. Ook hier op het eiland hebben huizen schade opgelopen. We hebben er twee gezien en met de bewoners gesproken.

Het harde leven van de mensen, zie je ook terug in de kinderen die wij nakijken. De exacte gegevens hebben we nog niet uitgewerkt. Maar de kinderen zijn hier (nog) kleiner en magerder dan in het noorden van Bangladesh.

Ondanks alles staat in het zuiden hetzelfde op de voorgrond als overal in Bangladesh: de ontmoetingen met de mensen.
Nederig en dankbaar voelen we ons, als we worden overladen met hun blijdschap over onze komst, de hartelijke ontvangst, de warme gastvrijheid.

We zijn blij en dankbaar, dat we deze mooie mensen mogen ontmoeten en helpen.