Tweede afronding

Gisteren hebben we afscheid genomen van Koinoinia. De dag begon met een evaluatie van ons bezoek.

Evaluatie met ziekenhuisleiding

De staf van het ziekenhuis was erg blij met ons bezoek. De arts en de semi-arts gaven aan dat ze veel geleerd hadden. Het onderwijs dat ik had gegeven aan het vroedvrouwen klasje was ook voor de gediplomeerde verpleging erg zinvol geweest. En voor de naam van het ziekenhuis was het goed dat er een buitenlandse dokter aanwezig was.

Wij hebben aangegeven dat we heel veel respect hebben voor het ziekenhuis en het bijzonder vinden dat ze hier zorgen, ook voor de allerarmsten en degenen die buitengesloten zijn. Het was goed en gaf voldoening om daar deel van te zijn. 

Spreekuur in buitengebied

Tegelijk was het lastig om hier als in Nederland opgeleide  arts te werken. Het cultuurverschil is heel groot. Ik (Han) ben een dokter die veel uitlegt. In Bangladesh is geen tijd voor uitleg. Verder is de basiskennis over gezondheid, hygiene, het menselijk lichaam, bij de patiënten nauwelijks aanwezig. Hierdoor lijkt de uitleg in een bodemloze put te vallen. Patiënten gaan dus niet naar huis met uitleg, maar met een opdracht, wat ze moeten doen. In Nederland zijn we gewend om zo min mogelijk medicijnen voor te schrijven. Hier willen ze graag veel medicijnen. In Nederland is het doel genezing, voor deze mensen die bij de dag leven, is een snelle korte termijn oplossing het belangrijkst.

Huis in Khasia dorp

Nog veel meer dan in Nederland zijn de sociale omstandigheden de hoofdoorzaak van de medische problemen. De mensen hier verdienen te weinig, waardoor ze zich geen voedzame maaltijden kunnen veroorloven. Soms is rijst met zout het enige wat ze eten als maaltijd. Ondergewicht, vitaminetekort en bloedarmoede liggen vaak aan de basis van de gezondheidsproblemen. Deze mensen doen zwaar lichamelijk werk, waardoor er vaak overbelasting ontstaat van rug, benen en schouders. Ze wonen in hutten met wanden van klei of bladeren
en daken van golfplaten of plastic, waardoor ze nauwelijks beschermd worden tegen de hitte van de zon, of de striemende regens. Hun water komt van de regen of uit vijvers, hierdoor is een goede hygiene onmogelijk. Plaatselijke gewoontes zijn het eten van veel zout (bloeddruk verhogend), veel chili pepers (geeft maagklachten), kauwen van betelnoot en/of tabak (verslavend, veroorzaakt astma, hoge bloeddruk, kanker).

Bij logeerhuis voor meisjes, zodat ze naar school kunnen

Nog veel meer dan behandelen, zouden we hier willen werken aan preventie, kennisoverdracht aan de plaatselijke bevolking, gedragsverandering. Dat kost 1, 2, 3 generaties. Maar moet wel zo snel mogelijk beginnen. Toen we dat gedeeld hadden, bleek dat dit ziekenhuis in de jaren 60 was opgezet met preventie als hoofdtaak. Maar geleidelijk is het uitgegroeid tot een behandelcentrum. De directeur realiseerde zich dat ze daar misschien naar terug moesten. Maar (net als in Nederland) hebben mensen geen geld over voor preventie. Dan moet er een heel ander inkomstenmodel ontwikkeld worden.

Ons hart staat er voor open om terug te komen. Van beide kanten zijn we het er over eens dat dan de nadruk moet komen te liggen op kennisoverdracht. Aan de ziekenhuisstaf, en aan de dorpsgemeenschappen. We zijn benieuwd wat de toekomst gaat brengen.

Op dit ogenblik zijn we terug Dhaka. Op de plek waar ons avontuur begon. We zijn hier bijna 4 jaar niet geweest. En in de tussentijd is veel veranderd. Voor ons was het een reis met weer nieuwe gezichtspunten en situaties die we nog niet eerder hadden meegemaakt. We zijn blij dat we hier weer konden zijn.

Vanavond stappen we op het vliegtuig. 21 uur later landen we in Nederland. Dan gaat het "gewone" leven weer verder. Maar een deel van ons hart blijft in Bangladesh. Abar asbo! (We komen terug!)

Seven layers tea