Eén persoonlijk verhaal achter de grote getallen

Komali* is onze vertaalster in het Noord-Westen van Bangladesh. Zij is coördinator voor 24 scholen in de regio. Toen Komali hoorde dat een van haar scholen in het overstroomde gebied lag, wilde zij die zo snel mogelijk bezoeken. Zij probeerde bij haar school te komen, moest daarvoor de laatste 5 kilometer door het water waden, en ontdekte bij aankomst dat het hele dorp onder water stond.

Overal om haar heen stond water. Mensen en koeien en geiten stonden en zaten op de golfplaten daken van hun huizen. De dorpsbewoners waren alles kwijt: hun bezittingen, hun voedsel, hun kleren. Meisjes van haar school smeekten haar om kleding, omdat ze zonder kleren zich alleen maar achter de boombladeren konden verschuilen.

De grootste overstroming van deze eeuw werd veroorzaakt door de hoge temperaturen, waardoor er extra regen viel in de Himalaya en er meer sneeuw smolt. Dit water denderde de bergen af door Nepal en India, waar de rivieren overstroomden. Omdat Bangladesh aan het eind van deze rivieren ligt, stroomde al dit water Bangladesh in.

Binnen een nacht stond een derde van Bangladesh onder water.

Toen Komali de nood van de mensen zag, brak haar hart. Ze zamelde geld in bij haar collega’s en de volgende dag ging ze terug met helpers en een boot met voedsel en kleding.

De boot voer over de toppen van verdronken bananenbomen, ondergelopen rijstvelden langs onzichtbare sporen waar de wegen en bruggen hadden moeten zijn.  De takken en bladeren van bomen die nog boven het water uitstaken, waren gevuld met slangen, mieren en andere kleine dieren.

De mensen in het dorp hadden al vier dagen op een wat hoger gelegen weg gebivakkeerd, toen zij voor het eerst hulp ontvingen.

Drie weken nadat het water weer is gedaald zijn wij voor onze training in de regio. Wij zijn onder de indruk van Komali’s verhaal en vragen of wij haar verhaal over de gevolgen van de overstromingen mogen opschrijven. Komali reageert met dat het echte verhaal door de dorpsbewoners zelf verteld moet worden.  En we spreken af dat we samen het dorp zullen bezoeken.

Op weg naar het dorp zien we  beschadigde rijstvelden, verdronken mangobomen en vernietigde bananenboomgaarden. Op de huizen van steen toont een donkere aanslag tot waar het water heeft gestaan. Maar de meeste huizen zijn van leem en zijn ernstig beschadigd of ingestort. De niet verharde wegen zijn modderig en glibberig. En overal waar we lopen in het dorp hangt de geur van afval, urine en ontlasting.

In het dorp spreken we met Jacinthe*. Zij is 35, getrouwd en heeft twee kinderen van 10 en 5. Zij werkt als dagloner op het land. Zij heeft acht dagen gebivakkeerd om de hogere gelegen weg, voordat het water voldoende gezakt was, om weer haar huis in te komen. Na vier dagen kwam de eerste hulp via Komali. Later heeft ze nog een voedselpakket gekregen.

Toen ze op de weg bivakkeerden, had ze geen slaapplaats, geen eten tot de vierde dag, geen schoon drinkwater, en het water om hun heen was hun toilet.

Het gezin heeft een huisje van twee bij vijf meter met muren en een vloer van aangestampte klei, en een golfplaten dak. Bij de overstroming is ze alles kwijt geraakt: haar kleding, haar bed, voedsel en 20 kippen. Het huis was ernstig beschadigd. Ze heeft wat reparaties gedaan met golfplaten die in het water lagen. Maar ze heeft nog meer hout en golfplaten nodig voor verdere reparaties. Haar eerste prioriteiten nu zijn de reparatie van haar huis, kleding en voedsel.

Ons hart brak bij dit bezoek. Foto’s zien en verhalen horen, is toch wat anders dan daadwerkelijk ter plekke rondlopen, het verhaal van de mensen zelf te horen. Zelf de omgeving te voelen en te ruiken. We kunnen ons niet voorstellen, hoe ze die vreselijke dagen hebben overleefd en doorgebracht.  En hoe de toekomst er uit ziet voor deze mensen die weer met helemaal niets moeten beginnen.

En we kunnen alleen maar respect hebben voor de enorme veerkracht die deze mensen laten zien.

*Namen aangepast en plaats niet vermeld om privacy redenen.