Abar asbo

De koffers zijn gepakt, we hebben online ingecheckt, de laatste kantoordingen zijn geregeld en we hebben afscheid genomen van de meeste mensen hier in het BNM kantoor.

Morgenochtend om 6.30u ontbijten en om 7.00u naar het vliegveld. Als jullie dit lezen zitten we in het vliegtuig richting Dubai. En dan van Dubai naar Amsterdam. De terugreis lijkt korter maar dat komt alleen maar doordat we vier uur teruggaan in de tijd.

Niet te geloven dat Han en ik maar drie weken hier geweest zijn. Het voelt als drie maanden. We kijken terug op een bijzondere tijd. Nu is het hier zijn altijd wel bijzonder maar dit keer extra door de overstromingen.

Wie het blog van gisteren gelezen heeft weet dat we geconfronteerd zijn met een enorme nood onder de bevolking. Het is werkelijk niet voor te stellen hoeveel mensen er hier in de ellende zitten.

Vannacht werden we gebeld door onze dochter omdat er een lekkage was in ons huis. Uiteraard niet leuk maar we zeiden direct tegen elkaar: het is niks in vergelijk met de ‘floods’ hier. Waar hebben we het over….

Alles komt in een ander perspectief te staan als je hier hebt gezien wat voor schade ‘water’ werkelijk kan brengen.

We hebben erg volle weken gehad met veel mooie ontmoetingen en kostbare momenten. We hebben geleefd, gelachen en gehuild met de mensen hier. We hebben gedaan wat we konden om te helpen op diverse niveaus.

Er zijn momenten geweest waar we ons machteloos voelden omdat we niet meer konden helpen dan we deden. En we ons afvroegen of onze druppel wel iets zou betekenen. Maar zoals Han altijd zegt: het lijkt een druppel op een gloeiende plaat, maar je zult maar degene zijn op wie die druppel valt…

En dat hebben we geprobeerd. We hebben naar ons vermogen druppels uitgedeeld en hopen daarmee een verschil gemaakt te hebben. Misschien een klein verschil maar met liefde gedaan en gegeven.

Thuis gaan we ons Nederlandse leven weer oppakken. En dat is de eerste dagen altijd wat lastig omdat je je het verschil met hier dan zo extra realiseert.

We gaan naar huis, naar onze kinderen, kleinkinderen vrienden en bekenden en daar zien we ook weer naar uit. Maar we laten wederom ook een deel van ons hart hier achter. Dat is ook een reden om weer terug te komen. Tot ziens Bangladesh. Abar asbo: we komen terug!