Wat kan er veel gebeuren in een paar dagen!
We hebben de witte reuzen gezien.
In Nepal heten bergen alleen bergen als er sneeuw op ligt.
De bergen waar we als eerste tegenaan kijken zijn maar 3000-4000 meter hoog. Die zijn gewoon begroeid en heten in Nepal "heuvels". De bergen met sneeuw, meer dan 7000 meter hoog, steken daar weliswaar als witte reuzen bovenuit, maar omdat we in het zuiden van Nepal zitten, moet het heel helder zijn, voor je die kan zien. Meestal zitten de toppen van de Himalaya in nevelen gehuld. We hadden er dan ook niet op gerekend witte toppen te zien. We waren dan ook heel opgetogen, toen we witte bergtoppen zagen uitsteken, boven de groene "heuvels". De witte reuzen lieten zich zien.
Drie dagen terug, aan het eind van onze laatste trainingsdag in Simara, zijn we vanaf de trainingsplek gelijk doorgereisd naar onze volgende plek: Chitwan. Onderweg van Simara naar Chitwan zagen we deze witte reuzen. De Himalaya is ongetwijfeld het mooiste natuurschoon, wat je kan aanschouwen in Nepal. Hij is werkelijk prachtig en blijft een genot om naar te kijken.
Een ander natuurschoon in Nepal is Chitwan National Parc, dat vanaf ons hotel een dorpje verder zijn ingang heeft. Chitwan staat bekend om de aanwezigheid van eenhoornige neushoorns, tijgers, krokodillen en heel veel kleiner wild (herten, zwijnen, apen, vogels, slangen).
Als je zo dichtbij bent, wil je dat natuurlijk niet missen. Dus hebben we onze eerste ochtend in Chitwan gebruikt om eerst met een jeep, en later met een kano, door het park te trekken. De tijgers hebben we gemist, maar we hadden wel een mooi uitzicht op twee neushoorns die net wakker werden. Herten, mooie vogels en vlinders hebben we het meest gezien.
Het landschap is ook heel mooi: een junglebos met heel veel verschillende bomen en planten, die we natuurlijk niet kennen. Een laagvlakte met metershoog olifantengras, waar de tijgers zich verbergen. Een rivier met hoog riet en af en toe een krokodil met zijn neus en ogen net boven het water.
Een paar uur later trokken we in een tuktuk, die hier "autoriksja" heet, naar onze eerste Child Development Center (CDC), om kinderen na te kijken. Daar hebben we 46 kinderen (en 3 volwassenen) nagekeken en zo nodig behandeld.
Een dagje later, gisteren dus, hadden we eindelijk de tijd om aan onze statistieken te werken. Voor Han en Corry een ochtend achter de computer dus. Berry heeft die ochtend een hulpmiddel uitgevonden en gemaakt om snel de exacte leeftijd van kinderen (tot op de maand) te bepalen. Een berekening waar onze Nepalese teamgenoten veel moeite mee hadden.
In de middag hebben we op onze volgende CDC Berry's hulpmiddel gelijk gebruikt. Dat scheelde een hoop tijd en fouten. Ook daar hebben we weer kinderen nagekeken.
Vandaag is het zaterdag. De "vrije" dag in Nepal. Wij gingen met zijn vieren (samen met onze vertaler) in een autoriksja naar de kerk. Dat zou 25 minuten moeten duren. Berry merkte op dat we een andere weg namen. Dat bleek te kloppen. Het was namelijk de verkeerde weg, de chauffeur was verdwaald.
De weg voerde ons langs mooie landschappen, met bananenplantages, kleine huisjes, waterstromen en... steeds slechtere wegen: diepe kuilen, grote plassen en steeds meer gehobbel. Een paar keer hoorden en voelden we flinke klappen tegen de bodem van de riksja. Op een gegeven moment verloor de riksja vloeistof. Volgens de chauffeur water, maar wij zouden het eerder olie noemen. Even later stonden we stil. Op een landweggetje, zonder huizen in de buurt (wel twee waterbuffels, witte reigers en mooie vlinders), zonder te weten waar we zaten, moesten we in de brandende zon uitstappen.
Gelukkig herkende de voorganger van de kerk, waar we naar onderweg waren, aan de telefonische beschrijving van de omgeving door onze vertaler, waar we ongeveer waren. Hij liet zijn "kudde" in de steek, om ons, de "verloren schapen" te zoeken. En hij heeft ons gevonden.
In de kerkdienst heeft Han gesproken over omgaan met dilemma's. En na een heerlijke lunch, die met veel gastvrijheid werd opgediend, in het (zeer) eenvoudige huis van onze voorganger, keerden we terug naar ons hotel. Waar we eindelijk tijd hadden om jullie met deze blog bij te praten.
Morgen begint onze tweede 3-daagse training van deze reis. We zien er naar uit!
We hebben de witte reuzen gezien.In Nepal heten bergen alleen bergen als er sneeuw op ligt.
De bergen waar we als eerste tegenaan kijken zijn maar 3000-4000 meter hoog. Die zijn gewoon begroeid en heten in Nepal "heuvels". De bergen met sneeuw, meer dan 7000 meter hoog, steken daar weliswaar als witte reuzen bovenuit, maar omdat we in het zuiden van Nepal zitten, moet het heel helder zijn, voor je die kan zien. Meestal zitten de toppen van de Himalaya in nevelen gehuld. We hadden er dan ook niet op gerekend witte toppen te zien. We waren dan ook heel opgetogen, toen we witte bergtoppen zagen uitsteken, boven de groene "heuvels". De witte reuzen lieten zich zien.
Drie dagen terug, aan het eind van onze laatste trainingsdag in Simara, zijn we vanaf de trainingsplek gelijk doorgereisd naar onze volgende plek: Chitwan. Onderweg van Simara naar Chitwan zagen we deze witte reuzen. De Himalaya is ongetwijfeld het mooiste natuurschoon, wat je kan aanschouwen in Nepal. Hij is werkelijk prachtig en blijft een genot om naar te kijken.
Een ander natuurschoon in Nepal is Chitwan National Parc, dat vanaf ons hotel een dorpje verder zijn ingang heeft. Chitwan staat bekend om de aanwezigheid van eenhoornige neushoorns, tijgers, krokodillen en heel veel kleiner wild (herten, zwijnen, apen, vogels, slangen).
Als je zo dichtbij bent, wil je dat natuurlijk niet missen. Dus hebben we onze eerste ochtend in Chitwan gebruikt om eerst met een jeep, en later met een kano, door het park te trekken. De tijgers hebben we gemist, maar we hadden wel een mooi uitzicht op twee neushoorns die net wakker werden. Herten, mooie vogels en vlinders hebben we het meest gezien.
Het landschap is ook heel mooi: een junglebos met heel veel verschillende bomen en planten, die we natuurlijk niet kennen. Een laagvlakte met metershoog olifantengras, waar de tijgers zich verbergen. Een rivier met hoog riet en af en toe een krokodil met zijn neus en ogen net boven het water.
Een paar uur later trokken we in een tuktuk, die hier "autoriksja" heet, naar onze eerste Child Development Center (CDC), om kinderen na te kijken. Daar hebben we 46 kinderen (en 3 volwassenen) nagekeken en zo nodig behandeld.
Een dagje later, gisteren dus, hadden we eindelijk de tijd om aan onze statistieken te werken. Voor Han en Corry een ochtend achter de computer dus. Berry heeft die ochtend een hulpmiddel uitgevonden en gemaakt om snel de exacte leeftijd van kinderen (tot op de maand) te bepalen. Een berekening waar onze Nepalese teamgenoten veel moeite mee hadden.
In de middag hebben we op onze volgende CDC Berry's hulpmiddel gelijk gebruikt. Dat scheelde een hoop tijd en fouten. Ook daar hebben we weer kinderen nagekeken.
Vandaag is het zaterdag. De "vrije" dag in Nepal. Wij gingen met zijn vieren (samen met onze vertaler) in een autoriksja naar de kerk. Dat zou 25 minuten moeten duren. Berry merkte op dat we een andere weg namen. Dat bleek te kloppen. Het was namelijk de verkeerde weg, de chauffeur was verdwaald.
Gelukkig herkende de voorganger van de kerk, waar we naar onderweg waren, aan de telefonische beschrijving van de omgeving door onze vertaler, waar we ongeveer waren. Hij liet zijn "kudde" in de steek, om ons, de "verloren schapen" te zoeken. En hij heeft ons gevonden.
In de kerkdienst heeft Han gesproken over omgaan met dilemma's. En na een heerlijke lunch, die met veel gastvrijheid werd opgediend, in het (zeer) eenvoudige huis van onze voorganger, keerden we terug naar ons hotel. Waar we eindelijk tijd hadden om jullie met deze blog bij te praten.
Morgen begint onze tweede 3-daagse training van deze reis. We zien er naar uit!
BeantwoordenVerwijderenHad geen idee dat je de sneeuwbergen ook vanaf de Terai kunt zien, maar indrukwekkend inderdaad! Succes met deze tweede ronde trainingen.