Eén van de activiteiten in Bangladesh, waar we niet zo van houden, is lang autorijden.
Op ons programma stond een verhuizing van Khulna in het zuiden van Bangladesh naar Naogaon in het noordwesten. Op beide plekken superviseren we een training, die de deelnemers aan onze eerste training in Dhaka moeten leiden. Onze partnerorganisatie had eerst een verhuizing naar het uiterste noorden ingepland. Maar na enig vriendelijk gesputter onzerzijds, heeft BNM de derde training in Naogaon gepland, iets zuidelijker, iets minder reiskilometers. Maar nog steeds een flinke reis.
De wegen zijn redelijk, naar Bangladeshi maatstaven.
Bangladesh ontwikkelt zich heel snel. Een gevolg daarvan is dat er regelmatig nieuwe wegen worden neergelegd. Die wegen zijn glad geasfalteerd, voor een jaartje ...
Je moet je voorstellen dat een "highway" de breedte heeft van bij ons een provinciale weg. De weg ligt 1 tot 2 meter boven het naastgelegen land, zodat hij bij zware regenval niet onder water komt. Door het wisselende klimaat, met zeer hoge temperaturen in de zomer, en zware regenval in de regentijd, hebben de wegen veel te lijden. Voeg daarbij het zeer drukke verkeer, afbrokkeling aan de zijkanten en je hebt al snel gaten in de weg. Lekker op en neer hobbelen dus, als het niet lukt om de gaten heen te slingeren.
Sommige wegen worden bijna doorlopend opnieuw geasfalteerd. Omdat er nauwelijks alternatieve routes zijn, sluiten ze een weg niet af voor nieuw asfalt. De werkers zijn gewoon op de ene helft van de weg aan het asfalteren, terwijl over de andere helft het verkeer in twee richtingen langs elkaar slalomt. Vaak is het beschadigde asfalt al weggehaald, waardoor je zelfs met lage snelheid al hobbelend en heen en weer slingerend over de weg schudt.
Maar dan het verkeer...
Zoals ik al schreef ontwikkelt Bangladesh zich in razend tempo. Er komen wegen bij, maar nog veel meer auto's. De wegen zijn dan ook overvol. In de stad is de weg zo vol dat je van de ene, naar de volgende verkeersopstopping rijdt. Traag, irritant, met veel remmen en optrekken. Maar door de drukte blijft de snelheid laag, en loop je niet zo veel gevaar.
Een belangrijke verkeersregel is dat je op het juiste moment toetert.
Je toetert om aan te geven: ik kom er aan, ik ga je inhalen, ik wil dat je opzij gaat, ik wil dat je opschiet, je rijdt op mijn weghelft, ik rijd op jouw weghelft. Kortom je toetert bij elke ontmoeting met een medeweggebruiker. Je snapt wel welk geluid wij het meeste horen tijdens zo'n lange rit.
Buiten de stad is het verkeer ook overvol, maar dan met grotere snelheden.
Omdat er weinig zijwegen zijn, hoef je niet bang te zijn voor verkeer dat van links of rechts komt. Als je tenminste de onverwacht en onoplettend overstekende mensen, honden, geiten, kippen, en heel soms zelfs een olifant, niet meetelt.
Het gevaar zit vooral in je medeweggebruikers. Iedereen maakt gebruik van dezelfde weg. Voetgangers, fietsers en brommers vormen het langzame verkeer. Personenauto's, bussen en vrachtwagens razen daar met hogere snelheid langs. De grote snelheidsverschillen vragen om heel veel inhaalmanoeuvres, door de drukte op de weg meestal tegelijk. Dubbel, of zelfs driedubbel inhalen is dan ook heel gewoon.
Alleen is dat ook heel gewoon voor je tegenliggers. We razen dan ook regelmatig al dubbel inhalend met hoge snelheid af op een tegemoetkomende bus of vrachtwagen, die ook dubbel aan het inhalen is. Op een weg die net breed genoeg is om ons elkaar te laten passeren als we helemaal links (dat doen ze hier) rijden.
Op zulke momenten treedt de wereldwijd meest gebruikte regel in werking: het recht van de sterkste.
Het grootste voertuig houdt koers, en zijn tegenligger gaat opzij en zo nodig de berm in. Dat betekent dat fietsers en motoren voor ons de berm in gaan. En wij voor bussen en vrachtwagens.
Je ziet natuurlijk wel heel veel van het land als je 8 uur in een auto zit. Dankzij de prima chauffeurs die wij altijd meekrijgen, zijn wij tot nu toe altijd overal veilig aangekomen. En we hebben nu zo veel ervaring en vertrouwen, dat zelfs Corry gewoon haar ogen open houdt als er weer een bus ons tegemoet rijdt.
Maar auto rijden is nog steeds niet onze favoriete activiteit hier in Bangladesh.
Op ons programma stond een verhuizing van Khulna in het zuiden van Bangladesh naar Naogaon in het noordwesten. Op beide plekken superviseren we een training, die de deelnemers aan onze eerste training in Dhaka moeten leiden. Onze partnerorganisatie had eerst een verhuizing naar het uiterste noorden ingepland. Maar na enig vriendelijk gesputter onzerzijds, heeft BNM de derde training in Naogaon gepland, iets zuidelijker, iets minder reiskilometers. Maar nog steeds een flinke reis.De wegen zijn redelijk, naar Bangladeshi maatstaven.
Bangladesh ontwikkelt zich heel snel. Een gevolg daarvan is dat er regelmatig nieuwe wegen worden neergelegd. Die wegen zijn glad geasfalteerd, voor een jaartje ...
Je moet je voorstellen dat een "highway" de breedte heeft van bij ons een provinciale weg. De weg ligt 1 tot 2 meter boven het naastgelegen land, zodat hij bij zware regenval niet onder water komt. Door het wisselende klimaat, met zeer hoge temperaturen in de zomer, en zware regenval in de regentijd, hebben de wegen veel te lijden. Voeg daarbij het zeer drukke verkeer, afbrokkeling aan de zijkanten en je hebt al snel gaten in de weg. Lekker op en neer hobbelen dus, als het niet lukt om de gaten heen te slingeren.
Sommige wegen worden bijna doorlopend opnieuw geasfalteerd. Omdat er nauwelijks alternatieve routes zijn, sluiten ze een weg niet af voor nieuw asfalt. De werkers zijn gewoon op de ene helft van de weg aan het asfalteren, terwijl over de andere helft het verkeer in twee richtingen langs elkaar slalomt. Vaak is het beschadigde asfalt al weggehaald, waardoor je zelfs met lage snelheid al hobbelend en heen en weer slingerend over de weg schudt.Maar dan het verkeer...
Zoals ik al schreef ontwikkelt Bangladesh zich in razend tempo. Er komen wegen bij, maar nog veel meer auto's. De wegen zijn dan ook overvol. In de stad is de weg zo vol dat je van de ene, naar de volgende verkeersopstopping rijdt. Traag, irritant, met veel remmen en optrekken. Maar door de drukte blijft de snelheid laag, en loop je niet zo veel gevaar.Een belangrijke verkeersregel is dat je op het juiste moment toetert.
Je toetert om aan te geven: ik kom er aan, ik ga je inhalen, ik wil dat je opzij gaat, ik wil dat je opschiet, je rijdt op mijn weghelft, ik rijd op jouw weghelft. Kortom je toetert bij elke ontmoeting met een medeweggebruiker. Je snapt wel welk geluid wij het meeste horen tijdens zo'n lange rit.
Omdat er weinig zijwegen zijn, hoef je niet bang te zijn voor verkeer dat van links of rechts komt. Als je tenminste de onverwacht en onoplettend overstekende mensen, honden, geiten, kippen, en heel soms zelfs een olifant, niet meetelt.
Alleen is dat ook heel gewoon voor je tegenliggers. We razen dan ook regelmatig al dubbel inhalend met hoge snelheid af op een tegemoetkomende bus of vrachtwagen, die ook dubbel aan het inhalen is. Op een weg die net breed genoeg is om ons elkaar te laten passeren als we helemaal links (dat doen ze hier) rijden.
Op zulke momenten treedt de wereldwijd meest gebruikte regel in werking: het recht van de sterkste.
Het grootste voertuig houdt koers, en zijn tegenligger gaat opzij en zo nodig de berm in. Dat betekent dat fietsers en motoren voor ons de berm in gaan. En wij voor bussen en vrachtwagens.
Je ziet natuurlijk wel heel veel van het land als je 8 uur in een auto zit. Dankzij de prima chauffeurs die wij altijd meekrijgen, zijn wij tot nu toe altijd overal veilig aangekomen. En we hebben nu zo veel ervaring en vertrouwen, dat zelfs Corry gewoon haar ogen open houdt als er weer een bus ons tegemoet rijdt.
Maar auto rijden is nog steeds niet onze favoriete activiteit hier in Bangladesh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten