Een training met extra nattigheid

Hoewel de regentijd eigenlijk al afgelopen zou moeten zijn, hebben we heel, heel veel regen gehad. En dat had zo zijn gevolgen.

Onze tweede training was opnieuw een tweedaagse, dit keer in Dinajpur, in het noorden van Bangladesh. De reis van ruim 8 uur voor 338 kilometer viel ons mee. Want eerder deden we 10 tot 12 uur over dezelfde reis. In eerdere jaren zorgden behalve de slechte wegen en het vreselijke, drukke en ongeorganiseerde verkeer voor vertraging. Maar ook wegwerkzaamheden. Nu konden we genieten van de resultaten van die wegwerkzaamheden. We reden we regelmatig op mooi glad asfalt, waar zelfs het langzaamste verkeer (voetgangers, riksja's en tuk-tuks) meestal gescheiden was van het snellere verkeer.

We hadden speciaal uitgezien naar deze training. Behalve dat het trainen van trainers onze belangrijkste focus is, hadden we nog een reden om uit te zien naar deze training. We zouden slapen in het vrij nieuwe trainingscentrum, die zich in een mooie omgeving op het platteland bevond. Dat betekende een paar dagen niet reizen, vrije tijd in de avonden, en gezellig contact met de deelnemers die ook bleven eten en slapen (op slaapzalen).

We hebben tijdens de training meer dan 24 uur achter elkaar alleen maar regen gehad. Dag en nacht. Harde regen. Met onweer. En dat was natuurlijk niet het eerste hemelwater dat dit gebied te verwerken kreeg.

De gevolgen binnen waren beperkt. In de pauzes kon je niet even naar buiten. Dat was jammer, maar ach, je kan niet alles hebben. Door de bliksem viel de elektriciteit regelmatig uit. Geen elektriciteit betekent dat de ventilatoren uitvallen. En bij 35 graden en een hoge luchtvochtigheid, betekent dat dat binnen een paar minuten de zweetdruppels van je hoofd parelen. Ons keukenpersoneel, dat in de buurt woonde, kon niet naar het centrum komen. Dus trainen en leren op een lege maag. (Gelukkig met enkele uren vertraging wel opgelost.)

Gevolgen voor de omgeving waren er ook. De niet verharde wegen veranderden uiteraard in modderpoelen. Dus van wandelen op het platteland kwam weinig terecht. Bij de verharde wegen steeg het water geleidelijk aan richting het wegdek. In Bangladesh worden de verharde wegen op het platteland 1 tot 2 meter boven het maaiveld gebouwd, zodat ze niet gelijk bij de eerste regenbui al onderlopen. het stijgende water biedt naast overlast ook kansen. Want door de overstromende rivieren en overstromende visvijvers, kwam er ook vis mee naar de ondiepere delen langs de kant van de weg. Je zag dan ook op veel plaatsen mannen een visnet uitgooien langs de kant van de weg. Onder het toeziend oog van veel nieuwsgierige kijkers, haalden ze dan per worp een paar vissen naar boven. Net zo lang tot ze genoeg hadden voor een maaltje.

Direct na de training aan het eind van de middag was het toevallig droog. De plaatselijke hoofdverantwoordelijke voor de training en feitelijk de baas van onze deelnemers, had ons uitgenodigd voor een kopje koffie in de stad. Met een easybike (een soort tuk-tuk) gingen we op weg. Eerst gingen we nog even verder het platteland in, naar een plek vlakbij de grens met India. Over de spoorbaan kon je vandaar tot de grens met India lopen. Dat bleek een geliefde en veel gemaakte wandeling te zijn, met als beloning aan het eind een selfie met India op de achtergrond.

Maar terug richting de stad ging het weer regenen. Eerst een beetje, maar geleidelijk aan steeds meer. De plassen op de weg werden steeds groter en langer en dieper. Bij een plas stonden een paar mannen tot aan hun knieën in het water om mensen te waarschuwen vooral aan 1 kant te blijven. Het water had een diepe, gevaarlijke kuil in de weg verborgen. Ze waren bezig daar een tak in te zetten, die boven het water uit stak om bestuurders te waarschuwen. Toen we voor de zoveelste keer door een diepe plas reden, hopend dat we niet vast zouden lopen, en nat gespetterd door de tegenliggers, gaf onze gastheer het op. Geen kopje koffie in het speciale restaurant dat hij in gedachten had.

Gelukkig konden we in het trainingscentrum wel koffie krijgen.