Reizen in Bangladesh

We hebben van het noordwesten naar het zuiden 317 kilometer gereisd. Met een gemiddelde snelheid van ongeveer 30 kilometer per uur.

Reizen in Bangladesh is een uitdaging. Dat ligt niet in de eerste plaats aan het type vervoer. 

Je kunt in Bangladesh kiezen uit veel vervoersmiddelen. Je ziet veel mensen lopen. De fiets is nog zeldzaam, maar is op het platteland steeds vaker te vinden. Wat je veel ziet zijn riksja's (tegenwoordig meestal voortbewogen door een elektrische fiets), vans (een platte kar voortbewogen door een fiets, nu ook elektrisch), tuktuks (een klein wagentje met bankjes tegenover elkaar), autoriksja's (tuktuks met 3 bankjes voortbewogen door een motorfiets) en motoren. Dit is het zogenaamde "kleine" verkeer.

Daarnaast heb je natuurlijk grotere voertuigen. Personenauto's, kleine busjes, grote bussen van formaat touringcar en vrachtauto's.

Reizen in Bangladesh is een uitdaging door de staat waarin veel voertuigen verkeren. Vooral de bussen en vrachtwagens, maar ook de meeste met motor aangedreven voertuigen, laten vaak grote walmende rookwolken achter. Wij reizen dit keer met een minibus, van bijna 15 jaar oud. De vering van de stoelen is verdwenen, en over de vering van de schokbrekers heb ik ook zo mijn twijfels. Maar ons busje ziet er nog behoorlijk uit. De staat waarin vrijwel alle bussen verkeren is vreselijk: vol met krassen en deuken. Wat niet verwonderlijk is, als je ziet hoe ze rijden.

Reizen in Bangladesh is een uitdaging door de staat waarin de wegen verkeren. De wegen zijn al veel beter dan tijdens onze eerste reizen, ruim 10 jaar geleden. We hebben zelfs bij vlagen over kilometers lang glad asfalt kunnen rijden. Maar meestal is dat niet het geval. De wegen zijn deels nog onverhard. De bladeren van de bomen naast de weg zien zo bruin van het stof, dat ze verdord lijken. 

En als de wegen wel geasfalteerd zijn, zitten ze meestal vol met gaten en scheuren. Hierdoor worden wij ons busje flink door elkaar geschud. Onze slimme horloges registreren dat schudden als stappen. Dus zittend in de bus krijgen we van onze horloges zo 5.000 tot 10.000 stappen kado. Helaas is elke "stap" ook een tik tegen ons achterwerk op de autostoelen zonder vering. Dus we zijn blij als we weer uit de bus mogen stappen. Met alle gaten hebben de banden veel te lijden. Dus een lekke band zit in een klein hoekje.

Reizen in Bangladesh is het meest een uitdaging door het verkeer. We rijden over wat ze hier "highways" noemen, doorgaande wegen die net zo breed zijn in als in Nederland 60 kilometer wegen. Daarover reizen alle mogelijke vervoersmiddelen, elk met hun eigen snelheid. Door de grote snelheidsverschillen moet er veel ingehaald worden. En door de gaten in de weg moet er veel uitgeweken worden. En de andere weggebruikers ruimte gunnen zit er niet bij. Dus als jij moet inhalen, doe je dat gewoon. Ook als degene die je inhaalt net aan het inhalen is. En ook als je tegenligger ook net aan het inhalen is. Regelmatig zien we een motor, of een auto recht op ons afkomen. En dan denken we "dat kunnen ze toch niet halen?". En dan gaat het "net" goed. En soms -gelukkig niet bij ons- gaat het net niet goed.

Al met al is reizen met de auto niet onze lievelingsbezigheid in Bangladesh. Maar zonder dat kom je er niet. En uieindelijk komen we wel op mooie plekken!