Rust op de veranda

Corry wil graag een veranda.
Samen zittend op de veranda van het trainingscenter, kan ik me dat wel voorstellen. Op het heetst van de dag, zitten we onder het afdakje in de schaduw (toch nog 40+ graden) te genieten van de rust en het uitzicht.

Vandaag hebben we de training in Dhepkhali afgesloten. Twee en een halve dag hebben we gesproken over hygiene, handen wassen, tandverzorging, watergebruik , doelen stellen en plannen maken, en daarmee geoefend. Opnieuw hadden we een groep die enthousiast meedeed en genoot van de training en de onderlinge interactie. De deelnemers gaven deze training gemiddeld een 9.4. Daar zijn we best wel blij mee.

Omdat de meeste deelnemers flink moeten reizen om thuis te komen, zouden we deze training voor de lunch afsluiten, zodat ze na de lunch gelijk naar huis konden reizen. Het is hier gebruikelijk om de training af te sluiten met een “cultureel programma”. Diverse mensen moeten naar voren komen en dan een kleine voorstelling geven. Meestal zingen ze een lied of doen ze een dansje. Er gaan veel grappen en grollen heen en weer, die wij natuurlijk niet begrijpen, maar het enorme lachen begrijpen we wel. Ook Corry en ik moeten iets doen, en dan verzinnen we ter plekke iets. Vandaag een goocheltrucje en het poppenkraamlied. (We doen meestal “twee emmertjes water halen”, maar daar was het vandaag echt te warm voor.)

Na de lunch vertrokken de deelnemers en werd het hier heerlijk stil.

Wij hebben constant mensen om ons heen, behalve als we in bed liggen. Iedereen wil met ons praten, maar door de taalbarriere duurt dat erg lang. Ook voor de kinderen uit het dorp zijn we een bezienswaardigheid. En als de mensen niet om ons heen dralen, dan maken ze elders wel een hoop lawaai. De deuren zijn hier van staal, en open dicht doen gaat met veel lawaai gepaard. Douchen gebeurt ruim binnen gehoorsafstand, en het gespetter van de bakken met water die ze over zich heen gooien, eindigt ruim na onze bedtijd en start weer bij het eerste daglicht.  Overal draaien de ventilatoren luidruchtig, om nog een klein beetje verkoeling te geven. Tijdens de trainingen moet je extra luid praten om de ventilatoren te overstemmen. Kortom, altijd herrie.

Maar vanmiddag niet. Alle deelnemers gingen na de lunch naar huis. En degenen die hier in het trainingscentrum horen, en onze begeleiders, waren duidelijk moe van de afgelopen dagen. Daarbij was het ook het heetst van de dag, waardoor je energienivo nog wat extra daalt. Dus degenen die overgebleven waren hadden zich teruggetrokken op hun eigen plekje.

De stroom was uitgevallen. Maar de benzine voor de generator was ook op. Dus het lawaai van de generator en de ventilatoren was ook verstomd.
In de snikhete zon lieten alleen wat vogels zich horen.

Zittend op de veranda, en met een lege computeraccu, kunnen we niks anders doen dan van het uitzicht genieten. Wat een straf J. Af en toe sjokt er een geit of een koe voorbij. Of landen er wat vogels op het veldje voor ons. Het trainingcentrum heeft een waterpomp, waar relatief goed water uit komt. Dus af en toe komen er vrouwen of kinderen met een grote waterpot langs. De hete zon laat iedereen vertragen, en dat geeft een zeer onthaast, vredig tafereel.

En als je niks hoeft, dan is het op zo’n veranda best uit te houden. Toch maar verhuizen?