donderdag 21 februari 2013

Bangladesh: het land (Desh) waar ze Bangla spreken

21 februari is het International Mother’s Language Day. Let vooral op dat “International”. Tot twee jaar terug hadden wij er nog nooit van gehoord. Maar het is echt waar. Het is een officieel door de Verenigde Naties uitgeroepen speciale dag. En daarmee “International”.

Wij maakten kennis met  Mother’s Language Day in Bangladesh. Daar is het een heel bijzondere dag. In een optocht, waarin de deelnemers blootsvoets lopen, worden kransen gedragen naar een herdenkingsmonument. Daar worden de kransen gelegd ter nagedachtenis aan de mensen die zijn omgekomen in de vrijheidsstrijd van Bangladesh. Je kan het vergelijken met Dodenherdenking in Nederland.
Vroeger heette Bangladesh Oost-Pakistan. Wat nu Pakistan heet, was toen West-Pakistan. Oost en West waren samen één land Pakistan. In West-Pakistan werd Urdu gesproken, in Oost-Pakistan Bangla. West-Pakistan had indertijd de macht over het gezamenlijke land. Eén van de regels die ze uitvaardigden was dat alle inwoners van Pakistan Urdu moesten spreken, de taal van West-Pakistan. Dit leidde tot protesten in Oost-Pakistan.
Op 21 februari 1952 waren protesterende studenten bijeen op de Universiteit van Dhaka. Omdat de overheid een avondklok had ingesteld zaten ze allemaal binnen. De overheid dacht een einde te kunnen maken aan de protesten door beschietingen uit te voeren op de universiteit, waar de studenten binnen zaten. Het precieze aantal gedode studenten is onbekend. Maar in plaats van de protesten te beëindigen heeft deze actie geleid tot een toename van de protesten.
Behalve door 2000 kilometer waren West en Oost Pakistan ook nog gescheiden door verschillende talen en verschillende culturen. In 1971 zou dat leiden tot een bloedige burgeroorlog en de vorming van twee aparte staten. West-Pakistan werd het huidige Pakistan. Oost-Pakistan werd Bangladesh. Bangla-land. Het land waar ze Bangla spreken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten