Vandaag konden we eindelijk op pad. De bedoeling was om in
acht uur naar Dinajpur te rijden zodat we daar voor het donker aan zouden
komen. Dinajpur ligt in het Noorden van Bangladesh tegen de grens van India. De
bedoeling is om daar drie Child Development Centres (CDC) te bezoeken en
vervolgens een tweedaagse training te geven.
Omdat onze tolk wat slaapproblemen had, vertrokken we een
half uur later dan gepland vanuit Dhaka. De spits was behoorlijk druk en niks
vergeleken met de A1. Wie het hardst toetert, heeft voorrang en ze vinden het
hier ook geen probleem om een tweebaansweg als vierbaansweg te benutten.
Kortom: een heel avontuur! Rond de klok van twaalf hadden we een heerlijke
lunch bij een wegrestaurant. Toen we hier na anderhalf uur weer vertrokken, zou
het nog ongeveer vijf uur rijden zijn naar Dinajpur. Dat betekende dat we
aardig op schema lagen. Uiteindelijk ging het toch allemaal een beetje anders….
Toen we bij het restaurant wegreden stonden we na ongeveer
vijf kilometer ineens stil. Eerst dachten we aan een file maar als snel bleek
er meer aan de hand te zijn. De politie had een bus met een bepaalde
bevolkingsgroep (naar horen zeggen een nomadenstam) in Dhaka geblokkeerd. Als
tegenreactie ging deze stam boomstammen over de weg leggen waardoor wij er niet
langs konden.
Bijzonder was dat er maar één bus voor ons stond waardoor we redelijk goed zicht hadden op de situatie. Digna moest al naar de wc en het idee dat het zeker nog wel een paar uur kon duren voordat we doorkonden, was niet bevorderlijk voor haar blaas. Ook konden we niet naar buiten omdat de situatie onrustig was. Onze chauffeur Dipon was voortdurend buiten aan het onderhandelen en na tweeënhalf uur leek het erop dat we doormochten. Ondertussen moesten we allemaal naar het toilet dus waren we erg blij. De bus die voor ons stond reed wat naar achteren zodat wij er langs konden. De boomstam die als blokkade fungeerde werd verwijderd en we wilden doorrijden. Maar op dat moment bedacht iemand dat we er toch niet doormochten en sprong met een stok voor de auto.
Dipon besloot wederom de auto uit te gaan en weer te gaan onderhandelen en uiteindelijk sprak hij de beslisser van de groep. Wij wisten niet wat hij had gezegd of had gedaan maar de deur van onze bus moest open, Han moest eruit, er werden vriendelijk handen geschud en we mochten verder, hetgeen een erge opluchting was. Later hebben we aan Dipon gevraagd wat hij had gedaan en Dipon gaf aan dat hij had gezegd dat Han ziek was en dat we door moesten. Of hij dit echt heeft gezegd, weten we niet…
Omdat onze tolk wat slaapproblemen had, vertrokken we een
half uur later dan gepland vanuit Dhaka. De spits was behoorlijk druk en niks
vergeleken met de A1. Wie het hardst toetert, heeft voorrang en ze vinden het
hier ook geen probleem om een tweebaansweg als vierbaansweg te benutten.
Kortom: een heel avontuur! Rond de klok van twaalf hadden we een heerlijke
lunch bij een wegrestaurant. Toen we hier na anderhalf uur weer vertrokken, zou
het nog ongeveer vijf uur rijden zijn naar Dinajpur. Dat betekende dat we
aardig op schema lagen. Uiteindelijk ging het toch allemaal een beetje anders….
Bijzonder was dat er maar één bus voor ons stond waardoor we redelijk goed zicht hadden op de situatie. Digna moest al naar de wc en het idee dat het zeker nog wel een paar uur kon duren voordat we doorkonden, was niet bevorderlijk voor haar blaas. Ook konden we niet naar buiten omdat de situatie onrustig was. Onze chauffeur Dipon was voortdurend buiten aan het onderhandelen en na tweeënhalf uur leek het erop dat we doormochten. Ondertussen moesten we allemaal naar het toilet dus waren we erg blij. De bus die voor ons stond reed wat naar achteren zodat wij er langs konden. De boomstam die als blokkade fungeerde werd verwijderd en we wilden doorrijden. Maar op dat moment bedacht iemand dat we er toch niet doormochten en sprong met een stok voor de auto.
Dipon besloot wederom de auto uit te gaan en weer te gaan onderhandelen en uiteindelijk sprak hij de beslisser van de groep. Wij wisten niet wat hij had gezegd of had gedaan maar de deur van onze bus moest open, Han moest eruit, er werden vriendelijk handen geschud en we mochten verder, hetgeen een erge opluchting was. Later hebben we aan Dipon gevraagd wat hij had gedaan en Dipon gaf aan dat hij had gezegd dat Han ziek was en dat we door moesten. Of hij dit echt heeft gezegd, weten we niet…
Na te zijn bijgekomen van de schrik was het heerlijk
genieten van de zonsondergang en het uitzicht over de rijstvelden. We hebben al
veel met elkaar meegemaakt en hebben het gevoel dat we al twee weken op reis
zijn. Ondanks alle toestanden, hebben we veel schik gehad en is de vriendschap
alleen maar sterker geworden. Morgen gaan we één CDC bezoeken en in de middag
waarschijnlijk een waterput.
Ik (Angela) ben benieuwd wat de dag morgen weer zal brengen,
één ding is zeker: Saai is het hier niet ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten