Weer thuis

We zijn weer thuis. Langzaam trekt de mist in mijn (Han) hoofd op. Een jetlag is toch een vreemd fenomeen. Alles loopt wat vertraagd. En ik merk dat ik de hele dag door trek heb. Maar ja, het is ook altijd etenstijd, of hier, of in Bangladesh, en anders wel in Dubai waar we ook een dagje zijn blijven hangen.

Deze reis is anders dan anders geweest. Onze voorgaande reizen hebben we grotendeels doorgebracht op “het veld”. Onze voornaamste taken waren medisch onderzoek en behandeling van schoolkinderen. En training van hun verzorgers, leerkrachten en gezondheidswerkers. Deze reis begonnen we met een veldbezoek in Dinajpur, in het noorden van Bangladesh. Daar konden we ons vertrouwde werk doen: gezondheidszorg voor schoolkinderen en training van leerkrachten en gezondheidswerkers.

Door de politieke onrust en stakingen in Bangladesh konden onze geplande twee andere veldbezoeken niet doorgaan en hebben we anderhalve week doorgebracht in Dhaka. In het begin hadden we het gevoel vast te zitten, maar we hebben ook daar onze tijd nuttig doorgebracht. Door de stakingen waren alle medewerkers van het hoofdkantoor ook “in huis” en konden wij voor het eerst een training geven aan het voltallige team van program officers, de mensen die de werkers op het veld aansturen. We hebben onze training op papier gezet en handleidingen geschreven voor diverse formulieren. Han en Corry hebben van gedachten gewisseld met de internationale leiders van EurAzië, Nepal, Sri Lanka, India en natuurlijk Bangladesh van Nazarene Compassionate Ministries, de internationale hulpverleningsorganisatie van de Kerk van de Nazarener. Naar aanleiding hiervan hebben we besloten onderzoek te doen naar de gewicht en lengte van de kinderen in vergelijking met wat het zou moeten zijn. We ondersteunden bij de administratie van de Child Development Centers en hielpen bij het ontwikkelen van een evaluatiesysteem voor werknemers.

In de buurt konden we ook het een en ander bezoeken. We bezochten andere kindersponsorprojecten en de plaatselijke markt. Een bezoek aan de sloppenwijk en gesprekjes met de bewoners er van maakte veel indruk. En verder hadden we lekker de tijd om te praten en te connecten met velerlei mensen, in alle lagen van de organisatie van Bangladesh Nazarene Mission.

Al met al zien we weer terug op een geslaagde en leerzame reis. Het was anders. Maar zeker niet minder zinvol.

We zijn weer thuis. Voor zo ver we Nederland thuis kunnen noemen. De een heeft haar hart verloren in Bangladesh, en wil het eigenlijk niet terug vinden. De ander is door een Bengaals gezin tot hun moeder en oma gepromoveerd. En weer een ander heeft een sponsorkind in Bangladesh geadopteerd.

We zijn weer thuis. Allemaal hebben we een stukje Bangladesh met ons meegenomen. En allemaal hebben we een stukje van onszelf in Bangladesh achtergelaten.