Schrijf jij even het blog vandaag?

Dat is echt de meest moeilijke vraag die je me op dit moment kunt stellen. De afgelopen twee dagen voelen als twee weken, zoveel hebben we meegemaakt. Maar goed, ik(Digna) ga een poging wagen.

Allereerst wil ik zeggen dat Bangladesh een prachtig land is, plat maar zo afwisselend qua sfeer en beleving dat het voelt alsof je door een film rijdt. Ook de mensen die we ontmoeten en waar we mee werken zijn zo warm, vriendelijk, gemotiveerd en leergierig dat je je direct thuis voelt. Gister een lange dag waarin we twee Child Development Centers hebben bezocht om kinderen na te kijken en te meten en wegen. Voor de kinderen net zo’n belevenis als voor ons. Het is ontzettend leuk om contact te maken met de kinderen, een paar woorden Bengali doen wonderen en even kietelen of zeggen dat een meisje mooie oorbellen heeft, breekt vaak het ijs. Het valt niet mee om kinderen goed na te kijken en te beoordelen omdat de schoollokalen erg donker zijn, het hoofdlampje komt dan goed van pas. Het is heel gaaf om te merken dat het werk vruchten begint af te werpen. In alle scholen die we tot nu toe bezochten, worden de tandenborstels gebruikt en zijn de tanden ook aanzienlijk schoner dan bij de vorige check ups. Ook hangen overal de posters met handenwas, tandenpoets en wormen instructies. In de toiletten is water en zeep aanwezig dus dat is hoopvol.

We delen ook regelmatig toppies ( gebreide mutsjes) uit aan moeders met baby’s. De hoofden zijn over het algemeen toch wat groter dan de meeste toppies….dus breisters: ga door, maar graag 10 steken meer opzetten dan komt het helemaal goed!

Vanwege de onrustige situatie in Bangladesh hebben we vandaag een training gegeven in ons guesthouse. De healthworkers en area organizers uit deze regio’s zijn gisteravond nog hierheen gekomen zodat we op kleinere schaal, maar minstens zo efficiënt vandaag de training konden geven. Wat is er hard gewerkt en wat hebben we allemaal veel geleerd. Vooral het uitrekenen van de leeftijd van de kinderen en het daarna op de juiste manier in de groeicurve plaatsen bleek een uitdaging te zijn. Maar, oefening baart kunst en na een uurtje zweten ging het redelijk. Ook zijn er, volgens het SMART principe plannen gemaakt voor de komende tijd, sommigen erg ambitieus maar het is super om te zien dat de werkers zelf met bruikbare en haalbare ideeën komen om bijvoorbeeld het toiletgebruik te stimuleren en betrokkenheid van de ouders te vergroten. Mooi om dit de komende jaren te blijven volgen.

Wat de dag morgen zal brengen blijft nog even een raadsel. Wel kan ik zeggen dat het werk van Changing Lives meer dan de moeite waard is en een fantastische ervaring om dit van dichtbij te mogen meemaken.

Hoe blij kan je zijn met het zien van tandenborstels?

Yes, yes , yes. Ze zijn er! Vandaag bezochten we ons eerste Child Development Center (CDC) om kinderen na te kijken. We waren heel blij om te zien dat daar tandenborstels aan de muur hingen.

Vorig jaar waren we ook in Bangladesh, toen hebben we trainingen gegeven onder andere over waarom je tanden moet poetsen. Om het tanden poetsen als gewoonte te ontwikkelen, moet je het regelmatig doen. Kinderen op school tanden laten poetsen is daarvoor een goede manier. Wij hebben toen de leerkrachten een plan laten maken om dagelijks op school tanden te laten poetsen. Wij hebben dankzij het geld van vele gevers 30.000 tandenborstels voor de CDCs kunnen sponsoren. Eén van de onderdelen van de training was een opbergsysteem verzinnen en maken om de tandenborstels op school te bewaren. Op de CDC van vandaag hing een mooi kleed, waar de tandenborstels genummerd en van naam voorzien in hingen. Het systeem leek verdacht veel op een voorbeeld dat Wendy vorig jaar had meegenomen J. De tandenborstels worden dus goed gebruikt.

Vorig jaar hebben we veel energie gestoken in de trainingen. Maar het is altijd maar de vraag wat een eenmalige training aan resultaat oplevert. Nou dit dus. Ons doel vorig jaar was dat alle kinderen minimaal een keer per dag hun tanden zouden poetsen en hun handen zouden wassen op school. We waren blij om te horen dat ze dat ook deden, elke keer voor de maaltijd (handen wassen) en na de maaltijd (tanden poetsen). Helaas krijgen ze maar 4x week een maaltijd op school. Daar moeten we nog wat mee om het halen van ons doel compleet te maken.

Aan het onderzoeken van de kinderen hebben we dit keer het gebruik van groeicurves toegevoegd. Een groeicurve is een grafiek, waarbij je de groei van een kind kan vergelijken met zijn eigen groei, en de gemiddelde groei. Daarvoor moet je lengte, gewicht en de precieze leeftijd op een plaatje zetten. En dat bleek best nog wel moeilijk te zijn voor de gezondheidswerkers en leerkrachten. Angela en Corry hebben met engelengeduld deze mensen begeleid in het invullen van de formulieren en de groeicurves. Daarna hebben Digna, Anneli en Han de kinderen onderzocht. In totaal hebben we vandaag 42 kinderen bevraagd, gemeten, gewogen en onderzocht. Het was goed om na al het reizen nu echt de handen uit de mouwen te kunnen steken.

Voor deze kinderen zijn we naar Bangladesh gekomen. Om een verandering te brengen in de gezondheid van de allerarmsten. Straks gaan we weer trainingen geven aan gezondheidswerkers en leerkrachten. De ervaringen van deze en andere check-ups gaan we straks gebruiken in onze trainingen. We zien er naar uit om te delen van de kennis die we hebben opgedaan.

Op naar het noorden

Vandaag konden we eindelijk op pad. De bedoeling was om in acht uur naar Dinajpur te rijden zodat we daar voor het donker aan zouden komen. Dinajpur ligt in het Noorden van Bangladesh tegen de grens van India. De bedoeling is om daar drie Child Development Centres (CDC) te bezoeken en vervolgens een tweedaagse training te geven.

Omdat onze tolk wat slaapproblemen had, vertrokken we een half uur later dan gepland vanuit Dhaka. De spits was behoorlijk druk en niks vergeleken met de A1. Wie het hardst toetert, heeft voorrang en ze vinden het hier ook geen probleem om een tweebaansweg als vierbaansweg te benutten. Kortom: een heel avontuur! Rond de klok van twaalf hadden we een heerlijke lunch bij een wegrestaurant. Toen we hier na anderhalf uur weer vertrokken, zou het nog ongeveer vijf uur rijden zijn naar Dinajpur. Dat betekende dat we aardig op schema lagen. Uiteindelijk ging het toch allemaal een beetje anders….

 

Toen we bij het restaurant wegreden stonden we na ongeveer vijf kilometer ineens stil. Eerst dachten we aan een file maar als snel bleek er meer aan de hand te zijn. De politie had een bus met een bepaalde bevolkingsgroep (naar horen zeggen een nomadenstam) in Dhaka geblokkeerd. Als tegenreactie ging deze stam boomstammen over de weg leggen waardoor wij er niet langs konden.

Bijzonder was dat er maar één bus voor ons stond waardoor we redelijk goed zicht hadden op de situatie. Digna moest al naar de wc en het idee dat het zeker nog wel een paar uur kon duren voordat we doorkonden, was niet bevorderlijk voor haar blaas. Ook konden we niet naar buiten omdat de situatie onrustig was. Onze chauffeur Dipon was voortdurend buiten aan het onderhandelen en na tweeënhalf uur leek het erop dat we doormochten. Ondertussen moesten we allemaal naar het toilet dus waren we erg blij. De bus die voor ons stond reed wat naar achteren zodat wij er langs konden. De boomstam die als blokkade fungeerde werd verwijderd en we wilden doorrijden. Maar op dat moment bedacht iemand dat we er toch niet doormochten en sprong met een stok voor de auto.

Dipon besloot wederom de auto uit te gaan en weer te gaan onderhandelen en uiteindelijk sprak hij de beslisser van de groep. Wij wisten niet wat hij had gezegd of had gedaan maar de deur van onze bus moest open, Han moest eruit, er werden vriendelijk handen geschud en we mochten verder, hetgeen een erge opluchting was. Later hebben we aan Dipon gevraagd wat hij had gedaan en Dipon gaf aan dat hij had gezegd dat Han ziek was en dat we door moesten. Of hij dit echt heeft gezegd, weten we niet…

Na te zijn bijgekomen van de schrik was het heerlijk genieten van de zonsondergang en het uitzicht over de rijstvelden. We hebben al veel met elkaar meegemaakt en hebben het gevoel dat we al twee weken op reis zijn. Ondanks alle toestanden, hebben we veel schik gehad en is de vriendschap alleen maar sterker geworden. Morgen gaan we één CDC bezoeken en in de middag waarschijnlijk een waterput.

Ik (Angela) ben benieuwd wat de dag morgen weer zal brengen, één ding is zeker: Saai is het hier niet ;-)

Daar zijn we weer

Voor de vierde keer nu, komen we aan in Bangladesh. En het gaat steeds vertrouwder voelen.

Het hoofdkantoor van Bangladesh Nazarene Mission (BNM) in Dhaka heeft een guesthouse met schone kamers, warm stromend water, wifi en vooral: het zit vol met aardige en gastvrije mensen. We komen hier tot rust na een wat onrustige reis.

De reis was dit jaar met hindernissen. Na een ontspannen vlucht in een gigantische A380, moesten we boven Dubai, onze overstapplek, 45 minuten wachten, voor we mochten landen. Wij kwamen daardoor net op tijd aan voor onze vervolgvlucht en moesten rennen om onze aansluiting te halen. Wij haalden dat wel, maar onze bagage niet. En dus mochten wij ook het vliegtuig niet in. Wij mochten mee met de volgende vlucht om 9 uur 's morgens. Stevig aandringen hielp ook niet. En we kregen een hotelkamer aangeboden om de wachttijd door te brengen. Helaas was het 3 uur voordat alles geregeld was en wij in bed konden kruipen. En moesten we 2 uur later al weer opstaan, omdat we officieel 3 uur van te voren weer op het vliegveld moesten zijn. We hebben nog wat extra tijd genomen, maar veel geslapen hebben we niet.
Onze tweede vlucht vertrok wel op tijd, maar landde ook 45 minuten te laat. De flight bag van Angela was het allerlaatste bagagestuk dat op de band werd gegooid, en ze zijn al niet zo snel... Dus na circa 24 uur reizen kwamen we nogal verreisd aan op de plaats van bestemming.

Als we volgens planning gistermorgen aangekomen zouden zijn, dan zouden we die ochtend gelijk doorgereisd zijn naar het noorden van Bangladesh. Maar nu we pas aan het eind van de middag aan kwamen, kon dat niet meer.

Vandaag reizen ging ook niet, omdat er vandaag een staking was uitgeroepen. Maar dat geeft ons wel de gelegenheid om even tot rust te komen en ons programma uit te werken. Vorig jaar hebben we toevallig het zelfde meegemaakt.
De nieuwe Bangladeshgangers hebben kennis gemaakt met de activiteiten van BNM. Samen hebben we de details van onze komende schema ingevuld.

Dit jaar gaan we een combinatie doen van kinderen nakijken en trainingen geven. Op drie plaatsen gaan we tweedaagse trainingen geven op het gebied van gezondheidszorg. De overige dagen op het veld gebruiken we om kinderen uit de allerarmste gezinnen na te kijken. Verder is zijn we een paar dagen kwijt aan reizen. Om in Bangladesh van plek naar plek te reizen moet je gewoon een dag uittrekken. Door het drukke en chaotische verkeer, en de slechte en overvolle wegen, kom je maar langzaam vooruit. Maar al dat reizen geeft ons wel de gelegenheid om veel van het land te zien.

Voor vanavond zijn we te eten uitgenodigd bij Matthew, één van de werknemers van BNM. Hij is in januari getrouwd en wil ons graag aan zijn vrouw voorstellen. Dat is weer een andere manier om dit land te ontmoeten.

Langzaam maar zeker raken we steeds meer ondergedompeld in Bangladesh. En we genieten er met volle teugen van.
 

Kringen in het water die steeds verder uitdijen

De koffers staan klaar. Een groot stempel in ons paspoort vertegenwoordigt het visum waarmee we Bangladesh binnen mogen. We gaan weer, dit keer met zijn vijven. Zometeen ontmoeten we onze reisgenoten op Schiphol.

Drie jaar geleden gingen wij, Corry en ik, met zijn tweeën naar Bangladesh.
Twee jaar terug gingen we met zijn vieren. We namen onze dochter Sioe Dian en haar vriend Laurens mee. Zij ondersteunden ons in het werk, dat wij deden.
Vorig jaar bestond ons team weer uit vier mensen. Hans en Wendy gingen met ons mee en met zijn vieren gaven we workshops over hoe je gezond kan blijven. Arthur en Annemarie hebben, aangestoken door ons enthousiasme, in Bangladesh een eigen programma gedraaid op hun gebied (les geven aan predikanten).

Dit keer bestaat ons team uit vijf mensen. Digna, Angela en Anneli hebben onze verhalen gehoord, en willen die zelf ook meemaken. Bijzonder is ook dat deze drie dames niet uit onze directe vriendenkring komen, maar oorspronkelijk via-via-contacten zijn. (Dat is intussen wel anders geworden). En via hen komen weer anderen in contact met onze verhalen. En wij komen in contact met andermans verhalen.

Dit is nou precies wat we willen met Stichting Changing Lives. Wij zijn een druppel. Sommigen zeggen een druppel op een gloeiende plaat. Dat vinden we best. We merken namelijk dat we heel veel betekenen, voor degene op wie die druppel valt.

Wij gebruiken zelf vaker het beeld van een druppel die in het water valt, en een kringetje maakt. Dat kringetje maakt weer een grotere kring, en zo verder en verder en verder ....

Ons logo symboliseert die wens om zo'n druppel te zijn. We nodigen je uit om ook een druppel te zijn. Een druppel die zijn eigen kring maakt. En samen vormen we een oceaan. En zullen we levens veranderen.

Bangladesh: het land (Desh) waar ze Bangla spreken

21 februari is het International Mother’s Language Day. Let vooral op dat “International”. Tot twee jaar terug hadden wij er nog nooit van gehoord. Maar het is echt waar. Het is een officieel door de Verenigde Naties uitgeroepen speciale dag. En daarmee “International”.

Wij maakten kennis met  Mother’s Language Day in Bangladesh. Daar is het een heel bijzondere dag. In een optocht, waarin de deelnemers blootsvoets lopen, worden kransen gedragen naar een herdenkingsmonument. Daar worden de kransen gelegd ter nagedachtenis aan de mensen die zijn omgekomen in de vrijheidsstrijd van Bangladesh. Je kan het vergelijken met Dodenherdenking in Nederland.

Vroeger heette Bangladesh Oost-Pakistan. Wat nu Pakistan heet, was toen West-Pakistan. Oost en West waren samen één land Pakistan. In West-Pakistan werd Urdu gesproken, in Oost-Pakistan Bangla. West-Pakistan had indertijd de macht over het gezamenlijke land. Eén van de regels die ze uitvaardigden was dat alle inwoners van Pakistan Urdu moesten spreken, de taal van West-Pakistan. Dit leidde tot protesten in Oost-Pakistan.

Op 21 februari 1952 waren protesterende studenten bijeen op de Universiteit van Dhaka. Omdat de overheid een avondklok had ingesteld zaten ze allemaal binnen. De overheid dacht een einde te kunnen maken aan de protesten door beschietingen uit te voeren op de universiteit, waar de studenten binnen zaten. Het precieze aantal gedode studenten is onbekend. Maar in plaats van de protesten te beëindigen heeft deze actie geleid tot een toename van de protesten.

Behalve door 2000 kilometer waren West en Oost Pakistan ook nog gescheiden door verschillende talen en verschillende culturen. In 1971 zou dat leiden tot een bloedige burgeroorlog en de vorming van twee aparte staten. West-Pakistan werd het huidige Pakistan. Oost-Pakistan werd Bangladesh. Bangla-land. Het land waar ze Bangla spreken.

Eén glas water per dag

Angel heet ze. Het bengaalse kind dat tijdens de training naast mij zit. Met een pen is ze bezig in een schriftje wat te doen. Qua grootte ziet ze er voor nederlandse begrippen uit als vier, maar ik weet dat je daar dan nog wat bij op moet tellen. De kinderen in Bangladesh zijn een stuk kleiner dan hun nederlandse leeftijdsgenootjes. Dus ik schat haar een jaar of vijf. Totdat ik zie wat ze aan het doen is. Ze is aan het schrijven! En ze schrijft engelse woordjes! Het bengaals heeft een ander schrift. En dat is het eerste wat ze leren. Dus voordat een kind engels kan schrijven... Dat betekent dat Angel heel slim is, of ... ze is nog ouder dan ze er uit ziet.

Na de training maak ik een praatje met Simson, de vader van Angel. Hij vertelt dat Angel zeven jaar oud is en een groeiachterstand heeft. Zelfs voor een kind in Bangladesh groeit ze te langzaam. De dokter vertelde dat dat komt doordat het drinkwater voor haar niet schoon genoeg is. Hij zou eigenlijk fleswater voor haar moeten kopen. Maar dat is voor hem onbetaalbaar.

Kinderen als Angel zijn er veel. Tijdens onze medische onderzoeken van kinderen ontdekken we dat de meeste kinderen maar één glas water per dag drinken. We leren dan ook snel hier in het Bengaals naar te vragen en op te reageren. De kinderen moeten meer drinken. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vorig jaar november blogde ik er al over: veilig drinkwater is moeilijk te krijgen.

Van te weinig water drinken wordt je ziek. Maar de Bengalen hebben ontdekt dat ze van meer (onveilig) water ook ziek worden!

Veilig drinkwater is heel belangrijk. Op veel plaatsen in Bangladesh is het niet te krijgen. Daarom willen we in de komende maanden het plaatsen van waterpompen voor veilig drinkwater sponsoren. Een waterpomp kost afhankelijk van de regio en de diepte waarop het drinkbare grondwater zich bevindt €150 tot €1500. Voor nederlandse begrippen een beperkt bedrag, waarvoor je wel een heel dorp drinkwater geeft. En daarmee een gezondere toekomst.

We vragen aan de Bengaalse hulpverleningsorganisatie Bangladesh Nazarene Mission waar de pompen het meest nodig zijn en gaan bij onze komende reis ook zelf op die plaatsen kijken.
Help jij ons om de dorst van de Bengalen te lessen?